Αν δεν ήσουν αυτή που είσαι ποια θα ήθελες να είσαι;

Εσείς γράφατε λευκώματα, όταν ήσασταν παιδιά, στο σχολείο; Στην εποχή μου ήταν πολύ δημοφιλή, έχω ακόμα μερικά καταχωνιασμένα κάπου και αυτή η ερώτηση ήταν πάντα εκεί πρώτη πρώτη.

Άντε τότε στην ηλικία εκείνη την εφηβική, που δεν ήξερες ακόμα ποια είσαι, να σκεφτείς και τι άλλο θα ήθελες να είσαι. Όμως επειδή είμαστε παιδιά και δεν είχαμε βαθιές μεταφυσικές ανησυχίες, όλο και κάτι βρίσκαμε να γράψουμε. Σήμερα τι θα απαντούσατε σε αυτή την ερώτηση;

Αν δεν ήσουν αυτή που είσαι, ποια θα ήθελες να είσαι;

Δύσκολο θα μου πείτε, άλλωστε μεγαλώνοντας αυτή η λέξη μας έχει γίνει μόνιμη επωδός. Δύσκολο το ένα, δύσκολο το άλλο. Ακόμα και σε απλές ερωτήσεις. «Να πιούμε έναν καφέ;» απαντάμε «Δύσκολο!», «Τι κάνεις;» «Ε, τι να κάνω; Δύσκολα». Μερικοί μάλιστα έχουν κολλήσει και δεν αρθρώνουν πρόταση, χωρίς να την κολλήσουν μέσα.

Νομίζω ότι η μεγαλύτερη ανακούφιση που ένιωσα ποτέ, ήταν όταν κάπου διάβασα: «Χαίρομαι που κάτι είναι δύσκολο, γιατί αυτό σημαίνει ότι δεν είναι αδύνατον» έγραφε. Ουάου!! Τι λες τώρα; Πως δεν το είχα σκεφτεί! Δύσκολο σημαίνει απλά ότι θέλει μεγαλύτερη προσπάθεια για να το καταφέρεις. Εντάξει, αυτό εγώ μπορώ να το κάνω.

Έτσι λοιπόν ας ξαναγυρίσουμε σε εκείνη την δύσκολη ερώτηση.

Αν δεν ήσουν αυτή που είσαι, ποια θα ήθελες να είσαι;

Καταρχήν ποια είμαι; Ωχ! τώρα και αν είσαι έτοιμη να φωνάξεις μου βάζεις δύσκολα! Τι με χαρακτηρίζει; Οι ρόλοι μου, τα πιστεύω μου, οι αξίες μου, τα επιτεύγματα μου; Βλέπεις είμαι πια μεγάλη, περίπλοκη και «σοφή». Γι' αυτό αναρωτιέμαι τι με χαρακτηρίζει; Τι με κάνει αυτή που είμαι; Είμαι μάνα, κόρη, γυναίκα, φίλη, coach, αδελφή, ξαδέλφη, ανιψιά, θεία, νονά, βαφτιστήρα, κουμπάρα και θα μπορούσα να γράφω για ώρες ρόλους. Είμαι και άλλα, είμαι ελεύθερη, ανεξάρτητη, ευθύς, με φαντασία, με χιούμορ, δημιουργική και εδώ θα μπορούσα να γράφω για ώρες, όμως ο στόχος μου δεν είναι να μιλήσω για μένα. Ο στόχος είναι να σκεφτώ αν θα ήθελα τελικά να είμαι κάτι διαφορετικό από αυτό που είμαι σήμερα και αν ναι, τι είναι αυτό.

Στο βιβλίο «Όταν έκλαψε ο Νίτσε», υπάρχει μια υπέροχη σκηνή, όπου ο γιατρός μπαίνει σε ύπνωση για να ζήσει τη ζωή που φαντάζεται ότι θα ήθελε να ζήσει. Ονειρευόταν βλέπεις να χωρίσει την γυναίκα του και να ακολουθήσει την οπτασία μιας γυναίκας, που τον έχει στοιχειώσει. Ε λοιπόν, εκεί στο όνειρό του το έζησε σαν να ήταν πραγματικότητα και αυτό είχε μια απρόσμενη κατάληξη για τον ίδιο. Ανακαλύπτει ότι αυτό που επέλεξε ξανά ήταν η ζωή που τελικά ζούσε.

Θα μου πεις τώρα τα λες όλα αυτά για να μου πεις ότι δεν χρειάζεται να αλλάξω την ζωή μου; Ναι και όχι. Μιλάω ή μάλλον γράφω για να ακριβολογώ, γιατί συχνά αυτά τα εφηβικά ερωτήματα στοιχειώνουν όλη την ενήλικη ζωή μας. Αν και αν! Έρχονται και ξανάρχονται, ανικανοποίητα και αναπάντητα. Όνειρα που ποτέ δεν γίνανε πραγματικότητα μένουν όμως εκεί να μας τυραννούν.

Αν δεν ήσουν αυτή που είσαι, πια θα ήθελες να είσαι;

Ζούμε λοιπόν μισά και με την στενοχώρια ότι δεν ακολουθήσαμε το όνειρό μας. Αρνούμαστε να κοιτάξουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη και να παραδεχτούμε ήρεμα, απλά και ειλικρινά ότι τελικά ίσως να μην αλλάζαμε και πολλά από αυτά που είμαστε, γιατί απλά τα έχουμε εμείς επιλέξει. Είμαστε αυτοί που επιλέξαμε να γίνουμε και αυτό είναι υπέροχο.

Και αν πάλι κάτι μας έχει ξέφυγε και θέλουμε πραγματικά να το αλλάξουμε, έχουμε την δύναμη γιατί είναι στο χέρι μας. Εμείς είμαστε οι κυρίαρχοι του εαυτού μας και η ζωή είναι υπέροχη και αξίζει να την ζεις χωρίς διλήμματα!

Όπως πάντα θα ήθελα να ξέρω πως σου φάνηκε το άρθρο αυτό. Γράψε τις σκέψεις σου στις σημειώσεις από κάτω και αν δεν είσαι σίγουρη ότι θα ήθελες να είσαι αυτή που είσαι μην διστάσει να επικοινωνήσεις μαζί μου και θα χαρώ να βοηθήσω να βρεις ποια πραγματικά θέλεις να είσαι!