Αυτή η ερώτηση τριβελίζει το μυαλό μου και πάει να με τρελάνει. Κάποιος την είπε φωναχτά, δίνοντας λόγο σε ό,τι με τυραννάει εδώ και χρόνια. Άλλωστε, γιατί να κάνεις τη δουλειά που κάνω, αν όχι για να μπορείς να απαντήσεις σε τέτοιες ερωτήσεις.
Όμως αν έχω μάθει κάτι όλα αυτά τα χρόνια είναι πως ό,τι χάσεις, δεν το ξαναβρίσκεις με τη μια. Όλα τα ξανακερδίζεις κομματάκι - κομματάκι. Όσο ανυπόμονη και να είμαι, έμαθα πια να περιμένω. Να περιμένω το επόμενο κομματάκι να εμφανιστεί και να μπει στην θέση του.
Βλέπεις η ζωή είναι μοιάζει με ένα παζλ. Στην αρχή τα κομμάτια είναι λίγα και μεγάλα με εμφανή θέση και μόνο η απειρία σε δυσκολεύει το να τα βάλεις στη εικόνα. Με τα χρόνια όμως το παζλ γίνεται όλο και πιο περίπλοκο. Τα κομμάτια γίνονται περισσότερα και μικρότερα και η εικόνα πιο περίπλοκη, ασαφής.
Δεν ξέρω αν αγαπάτε τα παζλ, εγώ τα λατρεύω. Όποιος έχει δοκιμάσει να φτιάξει κάποιο σίγουρα έχει νιώσει τη χαρά του να βρίσκεις που ταιριάζει σε ένα σημείο ένα δύσκολο κομμάτι με τη σιγουριά ότι είναι αυτό ακριβώς που πρέπει. Έχει νιώσει την αγωνία να στριφογυρίζεις ένα κομμάτι στο χέρι σου μέχρι να βρεις το τρόπο να το βάλεις στη θέση του. Και έχει παγώσει από το φόβο του χαμένου κομματιού που δεν βρίσκεται πουθενά και έχει γευτεί την απογοήτευση ότι τελικά δεν θα το ολοκληρώσει ποτέ.
Φαντάσου τώρα μέσα αυτό το χαμό, να έρχονται και μπερδεύονται τα κομμάτια άλλων παζλ και να πρέπει να τα ξεχωρίσεις για να μπορέσεις για να δημιουργήσεις την δική σου εικόνα, να αποφασίσεις ποια είναι δικά σου και ποια όχι. Ανά καιρούς να ανακαλύπτεις το μπλέξιμο είναι τόσο μεγάλο που τελικά να φτιάχνεις την εικόνα κάποιου άλλου. Προσπαθώντας να ξαναβρείς το δικό σου όνειρο, να θυμηθείς, σε πιάνει αγωνία, απελπίζεσαι και το αφήνεις, αλλά το παζλ είναι εκεί και σε καλεί συνεχώς.
Καλή μέρα να φτιάξουμε!