​Υπάρχουν στιγμές που λες, δεν θα τα καταφέρω; Δεν έχει σημασία τι προσπαθείς να πετύχεις, σημασία έχει αυτό το συναίσθημα ότι απλά δεν θα τα καταφέρεις.

Εκεί που νιώθεις ότι δεν είσαι αρκετή, δεν είσαι αρκετά καλή, δεν μπορείς, δεν αντέχεις, κουράστηκες και θέλεις απλά να τα παρατήσεις.

Δεν ξέρω αν σου συμβαίνει εσένα αυτό, εγώ όμως το έχω νιώσει αρκετές φορές και μπορώ να πω ότι υπάρχουν και φορές που έχω υποκύψει και έχω σταματήσει, τα έχω παρατήσει.

Σήμερα όμως δεν θα μιλήσω γι' αυτές τις φορές, ίσως κάποια άλλη φορά, σε ένα άλλο άρθρο. Σήμερα θέλω να μιλήσω για τις στιγμές εκείνες, που ενώ είσαι στην κόψη να τα παρατήσεις, την τελευταία στιγμή αποφασίζεις να κάνεις μια επιπλέον προσπάθεια και τελικά να τα καταφέρεις. Για τις φορές που λες στον εαυτό σου «έλα κουράγιο, προχώρα θα τα καταφέρεις» και κάνεις αυτό που χρειαζόταν να γίνει.

Θα μου πεις οκ και τι θα πούμε; Σιγά τώρα. Άντε βρήκες τη δύναμη και νίκησες την κούραση, την απογοήτευση, την δυσκολία και τελείωσες ότι χρειαζόταν να τελειώσεις. Θες να σου πούμε και μπράβο, επειδή δεν τα παράτησες; Υποχρέωση σου ήταν.

Έχετε εσείς τέτοιες φωνές στο κεφάλι σας;

Μερικές φορές ομολογώ σκέφτομαι ότι μόνο εγώ τις έχω και ανησυχώ, αλλά αυτό μεταξύ μας.

Επειδή όμως υποψιάζομαι ότι μπορεί και να μην είναι έτσι, θα μιλήσω για αυτές.

Εκεί λοιπόν που είσαι έτοιμη να χαρείς, να νιώσεις υπερήφανη που τα κατάφερες, τσουπ!!! πετάγεται από το πουθενά η φωνή αυτή και όλα χάνονται. Και να σταματούσε εκεί καλά θα ήταν. Αλλά που τέτοια τύχη. Παίρνει μια μορφή που σου μοιάζει, στρογγυλοκάθεται στον ώμο σου, σε κοιτά αφ' υψηλού και αρχίζει «σιγάαααα το πράγμα τώρα, τι νομίζεις ότι κατάφερες; Έτσι ουτ' αλλιώς έχεις άλλες 400 εκκρεμότητες, θες να στις θυμίσω;».

Όχι ευχαριστώ! Και εκεί που ήσουν έτοιμη να πανηγυρίσεις, μαζεύεσαι, μαραζώνεις, αναλογίζεσαι τις 418 εκκρεμότητες – όχι ότι σου χάρισε τις 18 απλώς μιλάει με στρογγυλούς αριθμούς – αγχώνεσαι και ξαναγυρνάς στο «δεν είμαι αρκετή», «δεν αντέχω», «δεν μπορώ».

Σου έχω μια πρόταση. Είσαι έτοιμη;

Πρώτα τσάκωσε τη μικρή στρίγγλα από το σβέρκο, κλείσε της το στόμα και χώστη βαθιά στην τσέπη σου. Αν συνεχίζεις να την ακούς, άνοιξε την κατάψυξη και πέταξε τη μέσα, λίγο κρύο θα της κάνει καλό. Σημασία έχει να την κάνεις να πάψει.

Μετά πάμε πάλι στην αρχή, εκεί που ένιωθες ότι δεν θα τα καταφέρεις και παρόλα αυτά αποφάσισες να κάνεις κουράγιο και να τα καταφέρεις. Θυμάσαι; Ξαναζήσε τη σκηνή από την αρχή συνειδητά. Αυτή τη φορά σκέψου τι κατάφερες, μικρό μεγάλο δεν έχει σημασία. Επέτρεψε στον εαυτό σου να δει τι ολοκλήρωσε, να το θαυμάσει. Νιώσε το. Πανηγύρισε το.

Ξέρω σου ακούγεται τρελό. Αναρωτιέσαι τι να πανηγυρίσω; που έγραψα ένα άρθρο; που τέλειωσα μια εργασία; που ολοκλήρωσα μια παραγγελία; Ναι, αυτά να πανηγυρίσεις. Να πεις δυνατά στον εαυτό σου ΜΠΡΑΒΟ τα κατάφερες.

Όλα είναι θέμα εξάσκησης και ό,τι σήμερα φαίνεται αφύσικο και ψεύτικο, αύριο θα σου φαίνεται αληθινό και απόλυτα φυσικό. Δοκίμασε το και αν θες μοιράσου την εμπειρία σου μαζί μας γράφοντας κάτω από το άρθρο θα χαρώ να μάθω πως τα κατάφερες.

Α!!! Και να θυμηθώ.. να ξεχάσω τη μικρή στρίγγλα στην κατάψυξη για πάντα.