Η συγχώρεση περιβάλλεται από πολλούς μύθους. Δεν την δίνεις γιατί στη ζητάει κάποιος ή στην απαιτεί κάποιος. Δεν είσαι κακός άνθρωπος γιατί δεν μπορείς να συγχωρέσεις.
Δεν είναι υποχρέωση, είναι επιλογή, και όπως λέει και Harriet Lerner μερικές φορές συγχωρείς τον άλλον τόσο όσο να αντέχεις να βρίσκεσαι μαζί του στον ίδιο χώρο. Η συγχώρεση δεν σε κάνει να ξεχάσεις αυτό που σε πλήγωσε. Αυτός είναι ένας μύθος που σε κάνει να νιώθεις ενοχή γιατί φαίνεται να αρνείσαι να συγχωρέσεις τον άλλον εφόσον δεν ξεχνάς αυτό που συνέβη.
Αλλά η συγχώρεση αφορά εσένα σε βοηθάει να απελευθερωθείς, όχι να ξεχάσεις, και αν υπάρχει ένα κομμάτι σου που θυμάται, αυτό είναι οκ. Σημασία έχει να μην μένεις εκεί κολλημένη.
Η συγχώρεση δεν σε κάνει καλύτερο ή χειρότερο άνθρωπο, δεν είναι αυτό που ΠΡΕΠΕΙ να κάνεις, είναι αυτό που ΘΕΛΕΙΣ να κάνεις (αν το θέλεις) και δεν είναι κάτι απλό, είναι μια μακροχρόνια και εύθραυστη διαδικασία.