Τους τελευταίους μήνες γράφονται και λέγονται πολλά για την συνεπιμέλεια και ομολογώ ότι με προβληματίζουν. Έχοντας χωρίσει πολλά χρόνια πριν και παρόλο που πίστευα και πιστεύω ότι σε καμία περίπτωση δεν χωρίζεις τον πατέρα από τα παιδιά, σας ομολογώ ότι δυσκολευόμουν να αντιληφθώ το πρακτικό κομμάτι του 50/50. Αυτός ή μάλλον αυτή, μια και συνήθως η μάνα είναι εκείνη που παίρνει τα παιδιά, παίρνει τομεγαλύτερο κομμάτι ευθύνης και εξόδων, καλώς ή κακώς. Άσχετο του πόσο δύσκολο είναι να αποχωριστείς τα παιδιά σου, που το καταλαβαίνω, και το να τα έχεις μαζί σου, δεν είναι περίπατος στη θάλασσα.
Η ιδέα λοιπόν να είναι όλα μισά-μισά στο μεγάλωμα των παιδιών, μου φαίνεται ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ. Τι λες τώρα; Για φαντάσου; Όχι, όπως εγώ και όχι μόνο, που παρόλο που είχα και «καλή» σχέση, έτρωγα όλο το πακέτο, οικονομικά και δέσμευση. Δεν παραπονιέμαι ειλικρινά, λατρεύω τα παιδιά μου και θα τα ξανάκανα όλα από την αρχή. Όμως, πέρα από τι θέλεις να πιστεύεις, αυτή είναι η αλήθεια
Είναι καθαρή φαντασίωση αυτά που διαβάζω, ότι τυχερές οι γυναίκες που τα έχουν όλα Έλα μου; Ναι ρε φίλε, τα έχουμε όλα.. και τα ξενύχτια, και τις δυσκολίες, και τα πείσματα, και τις ανησυχίες, και τους φόβους, και τα θέλω. και τα δεν θέλω, όλα τα καλά. Α και ξέρεις τι είναι, να έχεις σκάσει εσύ όλη την εβδομάδα να βάλεις όρια, να εξηγήσεις γιατί κάτι δεν μπορείς να τους το πάρεις, γεμάτη τύψεις και ενοχές και να γυρίζουν από το ΣΚ κουβαλώντας ό,τι μ@λακία μπορείς να φανταστείς, γιατί δεν σκέφτηκε να ρωτήσει τι πραγματικά χρειάζονται;
Προσπαθούσα παρόλαυτα να καταλάβω πως θα μπορούσε να εφαρμοστεί η συνεπιμέλεια στην πράξη. Στην πραγματικότητα αυτό για την εναλλασσόμενη κατοικία με ενοχλούσε. Η ιδέα του να μετακομίζουν τα παιδιά μου κάθε βδομάδα παρά βδομάδα στον πατέρα τους, ήταν out of the question. Αυτό θα σήμαινε άλλο σχολείο κάθε βδομάδα, πράγμα αδύνατον, ή ακόμα χειρότερη μια μεγάληδιαδρομή πρωί μεσημέρι αφού ο πατέρας τους ζει στην άλλη άκρη της πόλης. Θα σήμαινε άλλους φίλους, άλλες συνήθειες, άλλες δραστηριότητες.
Είναι δυνατόν.
Ήδη ήταν δύσκολο με τα Σαββατοκύριακα, καθώς πολλές δραστηριότητες και πάρτι ήταν στην δική μου περιοχή - εκεί ήταν οι κολλητοί τους και τα hobby τους, και άντε να τους πας, άντε να τους φέρεις. Και όσο μεγάλωναν αυτό γινόταν χειρότερο. Έτσι αρχίσαμε τα «Έλα ρε μαμάααα, να μείνουμε αυτή τη φορά σε σένα;» «Δεν θέλω να πάω σου λέω, δεν θα με πάει στο ματς/πάρτι, τι φταίω εγώ που εσείς χωρίσατε;», και άλλα τέτοια ευτράπελα - που πολλές φορές κατέληγαν χαλούσαν όποιο πρόγραμμα είχα κανονίσει για το Σαββατοκύριακο και είχαμε από πάνω και τα μούτρα εκείνου (του πατέρα) ότι δήθεν δεν τον θέλουν, ευτυχώς δεν τόλμησε ποτέ να πει ότι εγώ κρατούσα τα παιδιά μακριά του.
Επίσης αναρωτιόμουν πως μπορούσαμε εμείς, που δεν έχουμε πλέον τίποτα κοινό, σε θέματα αρχών και πεποιθήσεων, και που η συνεννόηση έχει ακόμα και με τις καλύτερες των προθέσεων,δυσκολίες, να παίρνουμε καθημερινά κοινές αποφάσεις για οτιδήποτε αφορά τη ζωή των παιδιών. Μα άμα ήταν εφικτό αυτό γιατί να χωρίσουμε;
Με προβλημάτιζε λοιπόν (καλά δεν θα πω τίποτα για την πολεμική που διάβαζα), όμως το παίδευα. Πάντα πιστεύω ότι υπάρχει κάτι πέρα από αυτό που εγώ βλέπω. Διάβαζα για τον πόνο της αποχώρησης από τα παιδιά σου και όπως είπα αυτόν τον καταλαβαίνω απόλυτα. Έβλεπα και το δίκιο του 50/50 και όπως σου είπα μακάρι να γινόταν, η πραγματοποίηση του όμως με δυσκόλευε. Στα πρακτικά δηλαδή κόλλαγα.
Η λύση
Η λύση ήρθε από εκεί που δεν το περίμενα. Παρακολουθούσα μια ισπανική σειρά με το υπέροχο τίτλο ΚΥΡΙΑΡΧΑ ΑΡΣΕΝΙΚΑ. Παρουσιάζει τις διαφορετικές ιστορίες 4 φίλων. Ένας από αυτούς λοιπόν χωρίζει. Δικάζεται συνεπιμέλεια και BINGO, το αυγό του Κολόμβου, έρχεται η λύση. Ομολογώ ταπεινά, ότι ούτε την είχα ξανακούσει, ούτε θα την σκεφτόμουν ποτέ.
Αντί να αλλάζουν σπίτι τα παιδιά, άλλαζαν οι γονείς. Τι λες τώρα; Τέλειο.
Τα παιδιά έμειναν στο σπίτι τους και οι γονείς εναλλάσσονταν κάθε βδομάδα. Μια βδομάδα έμενε εκεί ο πατέρας, μια η μάνα. Που πήγαιναν όταν δεν έμεναν εκεί, αδιάφορο - στη μανά του ο ένας, στο γκόμενο η άλλη, ΔΕΝ έχει σημασία. Σημασία έχει ότι τα παιδιά δεν ξεσπιτωνόντουσαν.
ΝΑΙ κυρίες και κύριοι, αυτό μάλιστα, ΕΙΝΑΙ συζητήσιμη λύση. Βέβαια μετά την τρίτη βδομάδα αυτοί τα ξαναβρήκαν, αλλά δικό τους πρόβλημα. Επίσης θα μου πεις, εσύ, το μακρινό 2000 που χώρισες, θα την δεχόσουν αυτή τη λύση;Δεν ξέρω - ίσως δεν θα το σκεφτόμουν, ίσως κάποιος θα έπρεπε να με πείσει τότε - όμως και μόνο που σκέφτομαι ότι τα παιδιά μου θα είχαν την κανονικότητα που τους αξίζει, λέω ναι και πάλι ναι.
Αντί να είναι τα παιδιά με μια βαλίτσα, ας είναι οι γονείς. Για να μας δω τώρα γατάκια. Να γίνουμε εμείς τα μπαλάκια μια μέσα, μια έξω. Ξαφνική ενηλικίωση. Ω μου αρέσει πολύ.
Ψηφίζω ναι .. και πάλι ναι, 50/50 δαγκωτό, αλλά στο σπίτι των παιδιών. Στο κάτω κάτω εμείς δεν τα καταφέραμε, γιατί να παιδεύονται τα παιδιά;Με αγάπη
Κάλλι