Το έχασες το τρένο.

Τώρα πια ποιος να σε προσλάβει;

Μάθε γέρο γράμματα.

Κάτσε στα αυγά σου.

Τα έχεις ακούσει ποτέ αυτά;

​Ξυπνάς μια μέρα και είσαι 40 χρονών. Μπορεί για σένα να μην ήταν τα 40, να ήταν τα 50. Πάντως ξυπνάς μια μέρα και για τους γύρω σου είσαι μεγάλη, γριά, αόρατη. Ιδίως αν έμεινες για χρόνια πίσω για να μεγαλώσεις παιδιά. Τότε τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα, νιώθεις ότι έχασες το τρένο για τα καλά. Δηλαδή τι τέλειωσε; Αυτό ήταν;

Χα όχι βέβαια (spoiler)

​Κοιτάς τις άσπρες ρίζες στα μαλλιά σου. «Πάλι πρέπει να πάω για ρίζα» μονολογείς. Τις ρυτίδες σου να αυξάνονται και το σχήμα του προσώπου σου να αλλάζει. Νομίζεις ότι όλοι αυτό κοιτούν, προσπαθείς να το κρύψεις. Χάνεις όλο και πιο δύσκολα κιλά και αναρωτιέσαι που στο καλό βρέθηκε μπροστά σου αυτή η κοιλιά που δεν λέει να πέσει όση γυμναστική και να κάνεις. Έχεις αρχίσει να νιώθεις περίεργα, ζεσταίνεσαι και κρυώνεις ξαφνικά, χάνεις μια ή δυο περιόδους. «Αδύνατον φωνάζεις, από τώρα;» και ρωτάς φίλες και γνωστές «Δεν είναι νωρίς είμαι νέα ακόμα». 

Τα παιδιά σου – αν έχεις κάνει παιδιά την προηγούμενη δεκαετία – μεγαλώνουν, έχουν τη δική τους γλώσσα, μουσική, κώδικες, σε πειράζουν που δεν καταλαβαίνεις. Αν μάλιστα είναι έφηβοι νομίζεις ότι ξαφνικά είσαστε από άλλο πλανήτη. Πιάνεις τον εαυτό σου να λέει αυτό που μισούσες όταν άκουγες τους γονείς σου να λένε «εμείς στην ηλικία σου» «Μουσική είναι αυτή που ακούς;». Αν δεν έχεις νιώθεις μια αγωνία .. θα γίνω τελικά μάνα; Ακόμα και αν δεν θες οι γύρω σου σε τρελαίνουν λες και δεν αξίζει η ζωή χωρίς παιδιά.

 Ο άντρας σου περνά και αυτός την δική του κρίση, αυτό το ήξερες κάπως το περίμενες, τα δικά σου όμως συναισθήματα δεν τα περίμενες. Έλεγες και τότε το πίστευες, «αμάν να τελειώνω με αυτό τον μπελά, αίμα κάθε μήνα, βαρέθηκα να τελειώσει, να ελευθερωθώ». Τώρα όμως τρέμεις με κάθε μήνα που χάνεις μην τυχόν και μπήκες στην εμμηνόπαυση. «Να μεγαλώσουν, να φύγουν έλεγες τα παιδιά να πάρω ανάσα», και τώρα αισθάνεσαι άχρηστη, τι να κάνεις τον ελεύθερο σου χρόνο. Αναρωτιέσαι ποια είσαι;

«Θα βρούμε επιτέλους χρόνο να είμαστε μαζί», ονειρευόσουν και τώρα αναρωτιέσαι ποιος είναι αυτός ο άγνωστος δίπλα σου. Αναρωτιέσαι που πήγε το «εμείς». Και όμως νιώθεις πολύ νέα, έχεις ιδέες, όνειρα. Θέλεις να κάνεις ταξίδια. Να ζήσεις.

  Πέρασε άραγε το τρένο για μένα; Αυτό ήταν.

Θυμάμαι που άκουσα το «Τώρα εμείς στην ηλικία μας;» για πρώτη φορά. Το ξεστόμισε από το πουθενά μια συμμαθήτρια μου από το Γυμνάσιο. Είμασταν σε μια συγκέντρωση γυναικών, φιλενάδων, συμμαθητριών μετά από χρόνια. Αν θυμάμαι καλά είμασταν τότε γύρω στα 45 και η συζήτηση μας ήταν για τα σχέδια μας για το μέλλον.

Ο θυμός μου απίστευτος. Ένιωθα να με κατακλύζει και προσπαθούσα με κόπο να κρατήσω τη γλώσσα μου. Τα κατάφερα με κόπο αλλά η παρατήρηση αυτή έμεινε χαραγμένη στη μνήμη. Αργότερα κατάλαβα ότι αυτό που με πείραξε περισσότερο ήταν ότι ενδυνάμωνε την εσωτερική μου φωνή που μου φώναζε ότι είναι αργά. Το φόβο μου, μήπως είχα χάσει το τρένο της ζωής. Για την ακρίβεια μόλις πριν λίγα χρόνια είχα κατέβει από ένα τρένο. Είχα χωρίσει, είχα παραιτηθεί από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και είχα επιστρέψει με τα δυο παιδιά μου στην Ελλάδα. Και το κυριότερο έψαχνα ένα ξεκάθαρο σχέδιο για το μέλλον. Μήπως είχα τρελαθεί; Μήπως έπρεπε να γυρίσω πίσω να τα ξαναβρώ με τον άντρα μου, να ακυρώσω την παραίτηση μου, να τους παρακαλέσω να με πάρουν πίσω, να ξαναγυρίσω στο Λουξεμβούργο. Κάτι μου έλεγε όμως βαθιά μέσα μου ότι αυτό σήμαινε ότι σήμερα δεν θα γιόρταζα τα 60 μου. Μην με ρωτήσεις πως το ήξερα .. αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Ευτυχώς στη ζωή μου υπήρξαν γυναίκες οδηγοί.

Ευτυχώς λίγα χρόνια πριν είχα γνωρίσει την υπέροχη δασκάλα μου της υφαντικής στο Λουξεμβούργο. Πρέπει να ήταν τότε γύρω στα 60 Υπέροχη και γεμάτη ζωή. Όχι για την ηλικία της, ούτε παρά την ηλικία της. Ήταν γεμάτη ζωή. ΤΕΛΕΙΑ.

Είχε μεγαλώσει τρία παιδιά και είχε και έξι εγγόνια τότε. Με την υφαντική ασχολήθηκε από σπόντα. Την λάτρευε όμως και τώρα πια είχε μια επιχείρηση, που ξεκίνησε από την παρόρμηση να δώσει το δικό της όνομα ως επαφή σε μια ομαδική παραγγελία αργαλειών. Της πρότειναν να γίνει αντιπρόσωπος του οίκου για το Λουξεμβούργο, παρόλο δεν είχε εμπειρία από εμπορικές επιχειρήσεις. Δέχτηκε και αργότερα έφερε και νήματα μεταξωτά από την Ελβετία.

Όταν την γνώρισα εγώ δίδασκε στο Δήμο 3 φορές την εβδομάδα και είχε μια μικρή ομάδα από αγαπημένες φίλες στην ηλικία της, όλες ζωντανές και κεφάτες, που παρέα ύφαιναν και μάθαιναν. Κοντά τους, γιατί είχα την τιμή να με συμπεριλάβουν στην παρέα τους για λίγο – μετά έφυγα τελικά ήρθα Ελλάδα - ένιωσα ότι η ηλικία είναι το τελευταίο εμπόδιο που μπορεί να μπει στα όνειρα σου.

Κάθε χρόνο το καλοκαίρι πήγαινε στην Νορβηγία με την οικογένεια της για ένα μήνα να μάθει καινούργιες τεχνικές. Οι άλλοι ψάρευαν εκείνη σπούδαζε και όλοι μαζί έκαναν και διακοπές. Μετά γύριζε και δίδασκε στο Λουξεμβούργο. Ήταν τόσο ζωντανή και γεμάτη όνειρα που δεν μπορούσες να πεις με βεβαιότητα πόσο χρονών ήταν.

*Με την ευκαιρία την έψαξα πρόσφατα (22 χρόνια αργότερα) – ζήτω το internet – και βρήκα το site της.  Δείχνει να έχει μεγαλώσει την επιχείρηση της.

Αυτή ήταν η πρώτη γυναίκα που μου δίδαξε ότι τα όρια στα όνειρα σου τα βάζεις εσύ. Ευτυχώς υπήρξαν και άλλες στην πορεία. Την ζωή σου την φτιάχνεις εσύ. Της είπα θυμάμαι ότι ονειρεύομαι να γυρίσω στην Ελλάδα αλλά δεν ήξερα πως να το κάνω.

«Να πας μου είπε με ενθουσιασμό, αφού αυτό λαχταράς.»

«Και τι να κάνω εκεί; Λείπω 10 χρόνια» ρώτησα.

«Να διδάξεις αργαλειό μου είπε, ή ότι άλλο θέλεις  στο χέρι σου είναι. Σημασία έχει να είσαι ευτυχισμένη»

Ήταν η πρώτη γυναίκα που πίστεψε πραγματικά σε εμένα.

Ο μόνος που μπορεί να σου πει ότι είναι αργά είναι ο ίδιος σου ο εαυτός.

​Βλέπω συχνά γυναίκες να έχουν όνειρα και να φοβούνται να μην τολμούν να τα πραγματοποιήσουν, γιατί πιστεύουν ότι «τώρα είναι αργά». Τώρα δεν είναι αργά. Ποτέ το ΤΩΡΑ, δεν είναι αργά. Το αύριο, το κάποτε, το θα δούμε, μπορεί να γίνει αργά. Αλλά το αύριο δεν έχει έρθει ακόμα. 

Ο φόβος και ο ρατσισμός για την ηλικία είναι μεγάλος και βαθιά ριζωμένος μέσα μας τόσο που ακόμα και νέες γυναίκες 35 χρονών θεωρούν ότι είναι αργά να κάνουν κάτι που ονειρεύονται. Έχουμε μεγαλώσει να φοβόμαστε να μεγαλώσουμε. Ο Tony Robbins λέει «Αν οι φίλοι σου σου λένε να κόψεις ταχύτητα, δεν είναι φίλοι σου». Μπορεί πολλά που έκανες να μην μπορείς να τα κάνεις πια, το καταλαβαίνω. Όμως και πολλά που δεν θα τα σκεφτόσουν καν να τα κάνεις, τώρα μπορείς να τα κάνεις. ΜΗΝ επιτρέψεις στον εαυτό σου να δεχτεί χρονικά όρια. Χαμογέλα στη κυρία που σε κοιτά στον καθρέφτη.

Μην την κρίνεις για τις άσπρες τρίχες της και τις ρυτίδες της, έχουν όλες μια ιστορία να διηγηθούν. Βρες τις δυνάμεις, ξεκαθάρισε τι δεν θέλεις πια στη ζωή σου. Βρες τις δικές σου αξίες, αυτές που δίνουν νόημα στη ζωή σου. Σκέψου εκτός κουτιού. Σκέψου τι θα έκανες αν ο χρόνος, η ηλικία δεν ήταν το πρόβλημα. ΚΑΙ ΚΑΝΤΟ.

Δες το σύνολο του εαυτού σου με αγάπη, φόρα τους κρίκους σου και το κόκκινο κραγιόν σου και όπως λέει και Mel Robbins δώσε ένα high5 με το είδωλο σου στον καθρέφτη και ξεκίνα. Είσαι ελεύθερη να πάρεις όποιο τρένο, πλοίο ή αεροπλάνο θες. Μπορείς να πας και με τα πόδια αν το επιθυμείς ή να πάρεις το αυτοκίνητο σου για να απολαύσεις τη θέα. Μπορείς να ταξιδέψεις μακριά ή και να μην πας πουθενά να εκτιμήσεις διαφορετικά όσα έχεις ήδη καταφέρει. Δικαίωμα σου.

Η ζωή είναι δική σου και εσύ αποφασίζεις πως θα την ζήσεις.

 Η ζωή είναι υπέροχη και αξίζει να την ζεις με πάθος.

Και να θυμάσαι δεν είσαι μόνη. Είμαι εδώ για σένα. Πάθος μου να βλέπω γυναίκες να παίρνουν τη ζωή τους στα χέρια τους. Να αποφασίζουν εκείνες πως θέλουν να ζήσουν. Επικοινώνησε μαζί μου και θα χαρώ να γίνω η καλύτερη υποστηρίκτρια σου.

Αν αυτό το άρθρο σε άγγιξε και ξέρεις και άλλες γυναίκες που το χρειάζονται μην διστάσεις να το μοιραστείς και μην χάσεις το επόμενο workshop της Θηλυκότητας χωρίς ντροπή και ενοχή, αυτό του Μαΐου – «Ξαναφτιάχνω τη ζωή μου» Τι σημαίνει αυτό; που θα δούμε ακριβώς πως μπορείς πάντα να βρίσκεις το τρένο που θέλεις να ανέβεις. Γιατί αξίζουμε να ζούμε την κάθε μέρα. Θα χαρώ να σε δω εκεί.

Με αγάπη

Κάλλι