Αν με ρωτήσεις θα σου πω ότι βρίσκω τον μινιμαλισμό υπέροχο. Καθαρές γραμμές , τίποτα περιττό και παράταιρο, όλα τέλεια. Πρόσφατα μάλιστα έπεσε στα χέρια μου και ένα άρθρο με τον τίτλο Nothingness: 10 Perfect Minimalist Interiors Μια πρόταση , δυο μπουνιές στο στομάχι. Οι φωτογραφίες υπέροχες. Όλα λευκά, όλα άδεια, όλα κενά. Ακόμα και η τεράστια βιβλιοθήκη που έπιανε όλο τον τοίχο, είχε μόνο μερικά ράφια γεμάτα βιβλία. Όλα στρατηγικά επιλεγμένα να τονίζουν την αίσθηση του Nothingness, του κενού, της ανυπαρξίας. Αλλά και τόσο ΤΕΛΕΙΑ!! Καμία παραφωνία, ένα κάτι που να προδίδει ζωή, ζεστασιά, συναίσθημα.
«Θα έμενες εκεί μέσα;» αναρωτήθηκα και προσπάθησα να με φανταστώ σ΄ αυτό το χώρο, με τα υπέροχα λιτά έπιπλα, τα μεγάλα παράθυρα χωρίς κουρτίνες, τα άδεια ράφια και τους κάτασπρους τοίχους και το ουάου μου έγινε κόμπος στο λαιμό.
«Τι θαυμάζεις;» σκέφτηκα. «Που θα μπούν οι αστείες φωτογραφίες των παιδιών σου, οι παιδικές τους ζωγραφιές που τις κρατάς σαν ακριβές ελαιογραφίες του Γκόγια; Που θα μπουν τα ατελείωτα χρωματιστά χαρτάκια που κολλάς γύρω γύρω για να σου θυμίζουν ότι δεν θέλεις να ξεχάσεις. Που θα μπει η πλεκτή κουβέρτα της γιαγιάς σου, που μετά από τόσα χρόνια την έβγαλες από τη ναφθαλίνη, γιατί έτσι σου άρεσε και ας λερωθεί και ας χαλάσει. Που θα μπουν τα χριστουγεννιάτικα φωτάκια σου που τα έχεις στολισμένα όλο το χρόνο, οι καρδούλες σου, τα χρωματιστά σου μολύβια. Και η Ροζαλία; Θα την κυνηγάς να μην αφήνει τρίχες;»
«Ποτέ δεν θα είμαι ΤΕΛΕΙΑ» γκρίνιαξα και ο σκανταλιάρης εαυτός μου με κοίταξε λοξά «Ούτε και κενή» με πείραξε και γελάσαμε παρέα.
Τώρα εγώ, που όπως εύστοχα παρατήρησε και ένας καινούργιος φίλος δεν αφήνω να πέσει κάτω τίποτα, συνειδητοποίησα ξαφνικά πόσο ο μινιμαλισμός έχει μπει στη ζωή μας. Οι σχέσεις έχουν γίνει minimal και χαρακτηρίζονται από το Nothingness. Τίποτα να μην διαταράσσει την ησυχία και την αρμονία. Τέλεια εικόνα, καθόλου χώρος για συναίσθημα. Οι φωτογραφίες.. selfies για το Instagram, η επικοινωνία .. messager και τα μαγνητάκια του ψυγείου μόνο για λογαριασμούς. Καθόλου χώρος για φασαρία, για ατέλιες, για καρδούλες, γέλια και πειράγματα, για αγκαλιές και φιλιά. Η οικειότητα εξοστρακισμένη να μην μας χαλάει το image.
Αν, λέω αν, σταματούσαμε να θαυμάζουμε τις τέλειες σχέσεις των διαφημίσεων και κοιτούσαμε με αγάπη τον «καθρέφτη» μας και το «τέρας» που παντρευτήκαμε (ή όχι). Αν παύαμε να κοιτάμε τα πάντα και τους πάντες με μάτι κριτικό, επικεντρωμένο στο λάθος και προσθέταμε λίγη δημιουργικότητα στη ζωή μας. Αν δίναμε και λίγο χώρο στο περιττό; Αν αφηνόμαστε να απολαύσουμε τα φασαριόζικα δημιουργικά παιδιά μας κάνοντας μαζί τους μπουρμπουλίθρες. Αν τέλος βγάζαμε από τη ναφθαλίνη την πλεκτή κουβερτούλα της γιαγιάς και την αφήναμε να μας σκεπάσει. Τότε ίσως, λέω ίσως, να μην νιώθαμε τόσο το κρύο του nothingness.
Καλή μέρα να φτιάξουμε!