Λαχταράς να ΠΕΤΑΞΕΙΣ, να φύγεις, να αναπνεύσεις;

Τις περισσότερες φορές δεν έχει σημασία τι σε βασανίζει ποιο είναι εκείνο που σε εμποδίζει να πάρεις αναπνοή. Μπορεί να είναι η σχέση σου, ο γάμος σου, η δουλειά σου, να είναι ένας χώρος, το πατρικό σου, οι γονείς σου. Σημασία έχει ότι νιώθεις ότι πνίγεσαι και ότι είσαι φυλακισμένη. 

Τίποτε δεν αλλάζει αν ο πόνος του να συνεχίσεις αυτό που κάνεις δεν γίνει μεγαλύτερος από τον πόνο της αλλαγής

Anthony Robbins

 Κάθε φορά που βρίσκομαι μπροστά σε με μια ιστορία πόνου, μια «φυλάκιση» ψυχής, σκέφτομαι ακριβώς αυτή την φράση.

Δεν ξέρω πόσες φορές μετά τον χωρισμό μου δεν αναρωτήθηκα, «γιατί δεν το έκανα νωρίτερα; Τι ήταν εκείνο που με κρατούσε και δεν έφυγα;» Σίγουρα δεν ήταν ότι δεν ήξερα ότι η σχέση αυτή δεν έκανε καλό σε κανέναν από τους δύο μας και έπρεπε να τελειώσει. Αυτό το ήξερα αρκετά χρόνια πριν.

Όμως από τη μια η ελπίδα ότι όλα θα μπορούσαν ίσως να φτιάξουν μαγικά και από την άλλη ο φόβος για το άγνωστο, με κρατούσαν δεμένη.

Άλλωστε έλεγα «όλοι γύρω μου είχαν προβλήματα και δεν τα παρατούσαν. Ποια ήμουν εγώ να πιστεύω ότι άξιζα μια καλύτερη ζωή;»

Και έτσι χρειάστηκε ο πόνος του να μείνω να γίνει αβάστακτος για να αγνοήσω το φόβο μου για το άγνωστο για να φτάσω στο ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ.

Και δεν είναι μόνο ένας δύσκολος γάμος που μπορεί να σε κάνει να νιώσεις ότι δεν αντέχεις άλλο.

Μπορεί να πιάνεις τον εαυτό σου να πανηγυρίζει κάθε Παρασκευή και να πέφτει σε κατάθλιψη κάθε Κυριακή απόγευμα. Να μετράς τις μέρες για τα Χριστούγεννα, το Πάσχα και κάθε ενδιάμεση αργία, να λυπάσαι που φέτος η 25η Μαρτίου έπεσε Κυριακή και άλλα τέτοια που τα έχουμε ζήσει όλοι όταν η δουλειά που κάνεις δεν σε γεμίζει. Και ναι τα χρήματα δεν είναι αρκετό κίνητρο για να παραμένεις σε μια δουλειά που δεν σου αρέσει. Μα θα μου πεις υποχρεώσεις κλπ Ναι το ξέρω.

Κάθε μεγάλη απόφαση που οδηγεί σε μια μεγάλη αλλαγή έχει ανάγκη από το δικό της ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ.

Γιατί η αλλαγή έχει ρίσκο και από ένστικτο το ρίσκο μας αγχώνει άλλους περισσότερο άλλους λιγότερο.

Όπως λέει ο Tony κάθε αλλαγή είναι ένας μικρός θάνατος.

Το να βγεις λοιπόν από την ασφάλεια του γνωστού, που ακόμα και αν σε σκοτώνει, δεν παύει να είναι οικείο, είναι μια ΜΕΓΑΛΗ απόφαση.

Γι αυτό και η στιγμή που θα κάνεις το βήμα είναι απόλυτα προσωπική.

Είναι η στιγμή ο Περιηγητή σου, όπως λέει και η Carol S. Pearson, στο βιβλίο της «ο Ήρωας μέσα μας» θα ενεργοποιηθεί και τότε τίποτα δεν σε κρατάει πια. Ναι, ο Περιηγητής μέσα μας είναι εκείνος που μας οδηγεί να βρούμε νέους τόπους, που μας βγάζει στο δρόμο και μας βοηθά να ελευθερωθούμε. Γιατί ο Περιηγητής διακηρύσσει ότι η ζωή δεν είναι πόνος, είναι περιπέτεια. 

Τι σε εμποδίζει όμως να ξεκινήσεις το ταξίδι;

 Πρώτα πρώτα ξέρω ότι νιώθεις εγωίστρια που θέλεις να αλλάξεις ζωή. Καλώς ήρθες στον κόσμο μου. Έχω να σου χαρίσω ένα μάντρα που το λέω εδώ και χρόνια «Ας αφήσουμε τους εγωισμούς και ας κοιτάξουμε τον εαυτό μας» Και βέβαια το να φροντίσεις τον εαυτό σου ΔΕΝ είναι εγωιστικό.

Άσε που χρεώνουμε το να κάνεις το καλύτερο για τον εαυτό σου ως φυγή, ως εγκατάλειψη του αγώνα, άρα ως προσωπική αδυναμία. «Πως εσύ πιστεύεις ότι μπορείς να ευτυχίσεις;  Κοίτα γύρω σου.»

Και σίγουρα θα βρεθούν εκείνου που θα σου να επιβεβαιώσουν τους φόβους σου και θα επισημάνουν τους κινδύνους που υπάρχουν εκεί έξω, προβάλλοντας τους δικούς τους φόβους. Και ο μεγαλύτερος φόβος είναι να μείνεις μόνη σου. Ακόμα νιώθω το στομάχι μου να σφίγγεται όταν σκέφτομαι τη μητέρα μου να μου λέει όταν της είπα ότι θα χωρίσω «Και τώρα με δύο παιδιά ΠΩΣ θα ξαναφτιάξεις τη ζωή σου».  Άρα μείνε για πάντα κλεισμένη στον λαβύρινθο σου να παλεύεις με τον Μινόταυρο. Άλλωστε είδες τι έπαθαν οι Πρωτόπλαστοι, ο Ίκαρος και όλοι όσοι διεκδίκησαν περισσότερα.

Διάβασα λοιπόν κάπου και με συγκλόνισε ότι αν οι Πρωτόπλαστοι, δεν είχαν φύγει από τον Παράδεισο το ανθρώπινο γένος δεν θα είχε γεννηθεί Ουάου τι λες τώρα. Θα μου πεις για καλό το λες αυτό τώρα, αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση. Όμως άμα το καλοσκεφτείς τόσα χρόνια (πόσα κανείς δεν μας λέει) που ζούσαν θεωρείται στον Παράδεισο παιδιά δεν είχαν κάνει και μεταξύ μας και τίποτα άλλο. Μόνο όταν τους έδιωξε τους είπε «Αδάμ θα βγάζεις το ψωμί σου με ιδρώτα και εσύ Εύα θα γεννάς τα παιδιά σας με πόνο» άρχισαν τα πράγματα να κινούνται Ναι λοιπόν η πτώση είναι αναγκαία για την εξέλιξη τελικά. Όμως μεταξύ μας το ξέραμε αυτό.

Τέλος εμείς οι γυναίκες εγκλωβιζόμαστε εύκολα μέσα στην εντολή της φροντίδας. Της ανάγκης των άλλων που έχουν ακουμπήσει επάνω μας. Πώς να αφήσω … (συμπλήρωσε ότι θέλεις), που με χρειάζεται. Θα περιμένω μέχρι.. και τα χρόνια περνάνε.  

Και έτσι μένουμε όχι όμως χαρούμενες και ευτυχισμένες, αντίθετα πληγωμένες και πληγώνοντας τους γύρω μας. Για να είμαστε δίκαιες τώρα και οι άντρες εγκλωβίζονται μέσα στην εντολή του προστάτη και της αίσθησης ευθύνης απέναντι στις γυναίκες τους ή σε όσους δείχνουν εύθραυστοι και ανίκανοι να φροντίσουν τον εαυτό τους και έτσι όλοι ζούμε κακά και εμείς χειρότερα αφού επιλέγουν να μείνουν φεύγοντας, να είναι δηλαδή απόντες, συνεχίζοντας να ζουν μαζί μας, πιστεύοντας ότι αυτό αρκεί.

Τώρα η απόφαση αν και τι θα κάνεις είναι στα χέρια σου. Γιατί για τη ζωή σου εσύ αποφασίζεις. Αν όμως θέλεις να το κάνεις θα σου πω τι με βοήθησε εμένα στο ταξίδι αυτό.

Πως όμως μπορείς να ξεκινήσεις το ταξίδι τελικά.

Βήμα πρώτο: Απέκτησε πραγματική αντίληψη των πραγμάτων. 

Όσο και αν σου φαίνεται απλό ΔΕΝ είναι όταν είσαι μέσα στο πρόβλημα το βλέπεις με τα δικά σου γυαλιά μόνο. Το να δεις την πραγματικότητα λοιπόν ξεκάθαρα είναι η μισή δουλειά που έχεις να κάνεις και η πιο δύσκολη πίστεψε με. Στο σημείο αυτό πρέπει να παραδεχτείς ότι αυτό που ζεις είναι φυλακή (είτε γάμος είναι αυτό, είτε δουλειά είναι αυτή, είτε το πάχος σου είναι αυτό, είτε ακόμα και οι γονείς σου) και για να ζήσεις πρέπει να βγεις από εκεί. Και για να βγεις πρέπει πρώτα να σκοτώσεις τον Μινόταυρο, αυτό που σε εμποδίζει να ζήσεις.

Και αυτό πρέπει να το κάνεις νηφάλια και με καθαρό μυαλό και λαμβάνοντας υπόψη όλα τα σημαντικά για σένα πράγματα αλλά και ξεχνώντας για μια στιγμή το παρελθόν. Να φύγεις από το «Ναι αλλά είναι καλός άνθρωπος στο βάθος.» Ή από το «Ξέρεις πως ήταν κάποτε». Τελεία δεν είναι πια. Να σταματήσεις τα «ψέματα» του τύπου «είμαι χοντροκόκκαλη» ή λιχούδα ή δεν θα τα καταφέρω.

Ο σύντροφος που με οποιοδήποτε τρόπο σε περιορίζει (και δεν εννοώ μόνο να σε κακοποιεί, αν και αυτό ακόμα δεν είναι εύκολο να το ξεπεράσεις και να φύγεις). Ο εργοδότης που σε εκμεταλλεύεται. Η δουλειά που δεν σε ικανοποιεί, δεν σε γεμίζει. Οι γονείς που σε ελέγχουν για το καλό σου και γιατί αυτοί ξέρουν καλύτερα. Ο εθισμός που σου καταστρέφει την υγεία. Είναι ΕΧΘΡΟΣ…

Μερικές φορές χρειάζεται να βγεις στο ταξίδια μόνο για την δική σου ανάπτυξη και για να βρεις ποια πραγματικά είσαι. Και ξέρω πόσο δύσκολο είναι να βρεις το κουράγιο για αυτό το ταξίδι αυτογνωσίας και ίσως να χρειάζεται να παίξει κάποιος τον κακό για να μπορέσεις να το αποφασίσεις. Όμως ελπίζω ότι δεν χρειάζεται να αρρωστήσεις όπως έκανα εγώ, για να αλλάξεις τρόπο ζωής.Έχεις το δικαίωμα να βρεις ποια πραγματικά είσαι όσο χρονών και αν είσαι. Γι αυτό άλλωστε έχεις έρθει στη ζωή αυτή

Βήμα Δεύτερο: Ζήτα βοήθεια. 

Άλλο ένα δύσκολο βήμα.

Βοήθεια από ποιον και πως;

Σαφώς δεν εννοώ τον περίγυρό σου εκτός αν υπάρχει ένας πετυχημένος Περιηγητής ανάμεσα τους, κάποιος που είχε το κουράγιο να κάνει το ταξίδι και ολοκλήρωσε τον κύκλο.

Για την ακρίβεια σου προτείνω να αποφύγεις τις συζητήσεις με τους ανθρώπους που θα επηρεαστούν άμεσα από τη δική σου αλλαγή. Αργότερα όταν θα είσαι απόλυτα έτοιμ@ μπορείς να τους ενημερώσεις και να τους εξηγήσεις πως αυτό θα επηρεάσει την σχέση σας αν θέλεις.

Είναι φυσικό οι γύρω σου να φοβούνται την όποια αλλαγή σου.

Ξέρουν ότι αν αλλάξεις εσύ θα αναγκαστούν να αλλάξουν και αυτοί. Γι αυτό και προσπαθούν να σε πείσουν ότι η αλλαγή είναι ουτοπία. Το δικό σου ταξίδι θα δημιουργήσει απόνερα που θα ταρακουνήσουν και τους γύρω σου.

Η ζωή είναι μια αλυσιδωτή αντίδραση.

Επέλεξε τον άνθρωπο που θα σε βοηθήσει με πολύ προσοχή.

Δεν είναι ανάγκη να είμαι εγώ, όμως διάλεξε ένας coach, ένα ψυχοθεραπευτή, που να μπορεί να σε βοηθήσει να ξεκαθαρίσεις τι πραγματικά θέλεις και τι μπορείς να περιμένεις από την αλλαγή ζωής που θα κάνεις.

Βήμα τρίτο: Ξεκαθάρισε την πρόθεση σου. 

Όταν αποφασίσεις να κάνεις το βήμα κάντο με ξεκάθαρη πρόθεση.

Χωρίς να περιθώρια να αλλάξεις γνώμη.

Να θυμάσαι ότι οι γρήγορες και ξεκάθαρες τομές φέρνουν λιγότερο πόνο.

Ξέχασε το «μα δεν θέλω να ξαναπαντρευτώ .. γιατί να πάρω διαζύγιο»

Φεύγω αλλά μένω στο από πάνω – από κάτω διαμέρισμα.

Δεν παίζει πίστεψε με.

Ακόμα και αν θελήσεις κάποτε να ξαναδοκιμάσεις την σχέση αυτή, είναι καλύτερα να την βάλεις σε εντελώς καινούργια βάση.

Ο μόνος τρόπος για να προχωρήσεις είναι να απελευθερωθείς και να απελευθερώσεις και τους άλλους γύρω σου. 

Τώρα άκου κάτι σημαντικό... 

 Μην φύγεις με θυμό ή από θυμό.

Ξεκαθάρισε με τον εαυτό σου ότι θέλεις να αλλάξεις και κάντο

Κάντο από αγάπη για τον εαυτό σου και δώσε και στους γύρω σου την ευκαιρία να αναπτυχθούν αν το θέλουν.

Η ζωή είναι υπέροχη και αξίζει να την ζεις με πάθος.

Αν το άρθρο αυτό σου άρεσε μη διστάσεις να το μοιραστείς. Ξέρω ότι υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που παρόλο που ονειρεύονται το ταξίδι αλλά δυσκολεύονται να πουν το ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ να κάνουν το επόμενο βήμα και να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους με νέες αξίες και διαφορετικές πεποιθήσεις. Αν γνωρίζεις κάποιον σε αυτή την κατάσταση ή είσαι εσύ να θυμάσαι η στιγμή της απόφασης είναι πολύ προσωπική και γίνεται μόνο όταν ο πόνος του να μείνεις είναι μεγαλύτερος από τον πόνο του να φύγεις γι αυτό ΠΟΛΥ ΑΓΑΠΗ και στήριξη.

  Και μην ξεχνάς δεν είσαι μόν@.

Αν με χρειαστείς είμαι εδώ για σένα. Θα χαρώ να σε βοηθήσω.

Με πολύ αγάπη

xxx

Κάλλι