Κάθε σεμινάριο έχει το πριν, το κατά τη διάρκεια, και το μετά.

Το πριν είναι δύσκολο και μερικές φορές overwhelming. Έχει όλη την αγωνία και τον ενθουσιασμό να είναι το υλικό σου δυνατό, να το δομήσεις σωστά, να το κάνεις ενδιαφέρον, να το προωθήσεις έτσι που να φαίνεται ελκυστικό, να μαζέψεις ομάδα. Το μεγαλύτερο μέρος δουλειά με τον εαυτό σου. Περνάς από τον ενθουσιασμό στην αμφισβήτηση και άντε πάλι από την αρχή. Όσο πλησιάζει τόσο περισσότερο ανεβαίνει και το άγχος «Πως στο καλό θα πω τόσα πράγματα μέσα σε τόσο λίγο χρόνο».

Μετά έρχεται εκείνη η μαγική στιγμή που το κουδούνι κτυπά και μαζεύονται μία μία οι γυναίκες της ομάδας. Εκεί ο χρόνος σταματά. Ξεχνάς τι ήθελες εσύ. Από εδώ και πέρα σημασία έχουν εκείνες. Τι θέλουν, τι χρειάζονται! Εσύ είσαι εκεί για να υπηρετήσεις αυτό που εκείνες έχουν ανάγκη. Ναι υπάρχει το υλικό, ναι δεν χάνεις την ισχύ σου ως συντονίστρια, όμως την πραγματική δύναμη την έχουν αυτές οι γυναίκες που ήρθαν, γιατί κάτι χρειάζονται.

Και μετά έρχεται η επόμενη μέρα. Ο απολογισμός. Για χρόνια αυτή η στιγμή ήταν για μένα στιγμή άγχους. Έχοντας εκπαιδευτεί όπως οι περισσότεροι από εμάς, να επικεντρώνομαι στα «λάθη», έβλεπα μόνο αυτά. Αν προσθέσεις την αγωνία για τη συνέχεια «Ναι και τώρα τι;» καταλαβαίνεις τι ένιωθα.

Τώρα όμως ξέρω καλύτερα, κάνω καλύτερα. Η επόμενη μέρα είναι μέρα πανηγυρισμού. Πανηγυρίζω την συνάντηση, την σύνδεση, την ανταλλαγή. Χαίρομαι για αυτά που πήρα και για αυτά που έδωσα. Περιστρέφω τις καλύτερες στιγμές στο μυαλό μου, σαν γλυκιά καραμέλα που δεν θέλω να τελειώσει. Καταγράφω τις ιδέες μου, ω ναι έχω απίστευτες ιδέες την επόμενη μέρα, και τις αφήνω στην άκρη να ωριμάσουν. Γεύομαι τα συναισθήματα μου. Αφήνομαι να νιώσω. Ζω την ολοκλήρωση και ευγνωμονώ τη «δουλειά» που κάνω.

Γεμάτη ευγνωμοσύνη στέλνω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλες τις γυναίκες που βρέθηκαν μαζί μας την Κυριακή στο Αλφαβητάρι των ορίων.

Και τότε και μόνο τότε είμαι έτοιμη για τα επόμενα υπέροχα βήματα.
Προσδεθείτε. 😎

Με αγάπη

Κάλλι