Αυτή η ερώτηση τριβελίζει το μυαλό μου και πάει να με τρελάνει. Κάποιος την είπε φωναχτά, δίνοντας λόγο σε ό,τι με τυραννάει εδώ και χρόνια. Άλλωστε, γιατί να κάνεις τη δουλειά που κάνω, αν όχι για να μπορείς να απαντήσεις σε τέτοιες ερωτήσεις.

«Θέλω», είπε ένας φίλος και συνάδελφος, «να μάθω τους ανθρώπους να κάνουν αυτό που θέλουν, και όχι αυτό που κάνουν καλά, αλλά θέλω να αφαιρέσω την ευθύνη, γιατί η ευθύνη φοβίζει». Και με έβαλε στα αίματα και η σκέψη αυτή μου καρφώθηκε στο μυαλό μου και δεν με αφήνει σε ησυχία.

Έχεις δοκιμάσει να δώσεις και να σου αρνηθούν. Νομίζω ότι για μένα αυτός είναι ο μεγαλύτερος πόνος. Νομίζω ότι δεν ένιωσα στη ζωή μου ποτέ πιο δυστυχισμένη από τη στιγμή που ήθελα να δώσω και κάποιος αρνήθηκε να πάρει.

Σήμερα σκεφτόμουν τη ζωή μετά τα 50, ιδίως για μας τις γυναίκες.

Πόσες αλλαγές και συγχρόνως πόσες συνειδητοποιήσεις;

Ξυπνάς μια μέρα και ξαφνικά αυτό που το έβλεπες τόσο μακριά, αυτό που φοβόσουν, είναι εδώ στην πόρτα σου, το νούμερο 5 μπήκε μπροστά στα χρόνια σου. Και εσύ συνειδητοποιείς ότι μόνο εκεί υπάρχει, γιατί η καρδιά σου, το μυαλό σου και τώρα πια και το σώμα σου, δεν είναι γερασμένο και  εσύ δεν μοιάζεις σε τίποτα με ό,τι είχες στο μυαλό σου για τις πενηντάρες.