Αναρωτιέσαι Μα τι έπαθα; Περνάω πάλι εφηβεία στα 40 (και στα 45 και στα 50);

Αν περνάς τη φάση αυτή - και τα Χριστούγεννα ομολογώ βοηθούν να έχει τέτοιες υπαρξιακές αναζητήσεις, τότε σίγουρα νόμιζες και εσύ, αφελώς όπως και εγώ, ότι ξεμπερδεύει κανείς στην εφηβεία με τα ερωτήματα του τύπου ποια είμαι, τι θέλω και τι ζητάω και μετά ΞΕΡΕΙ και πορεύεται με τις αποφάσεις αυτές για το υπόλοιπο της ζωής του. Έτσι;

Έλα όμως που και οι δύο ξέρουμε τίποτα δεν είναι τόσο απλό. 

Εφηβεία στα 40; 

 Θυμάμαι ότι για μένα οι αναταράξεις ήρθαν εκεί κάπου κοντά στα 40. Και βέβαια κανείς δεν με είχε προετοιμάσει. Εμφανίστηκαν ξαφνικά «δια ασήμαντον αφορμήν» όπως λένε, σε μια περίοδο δε που ήμουν απόλυτα σίγουρη ότι δεν είχα καθόλου καιρό να ασχοληθώ με τέτοια υπαρξιακά. Ήμουν πνιγμένη μέσα σε χίλιες υποχρεώσεις όπως μάλλον και εσύ και δεν είχα χρόνο για ΤΕΤΟΙΑ.

Μάνα με παιδιά μικρά, με μια δουλειά που μισούσα μεν αλλά με εξασφάλιζε οικονομικά, δύο σπίτια ένα στην Ελλάδα ένα στο Λουξεμβούργο, ο πατέρας μου μόλις είχε έφυγε από τη ζωή εκείνη την εποχή και ο γάμος μου στα τελευταία του με λίγα λόγια όλα ήταν μέσα στη μέση.

Το μόνο που μου έλειπε ήταν μια δεύτερη εφηβεία.

ΑΔΥΝΑΤΟΝ δεν έχω χρόνο ούρλιαζα, ας με λυπηθεί κάποιος, δεν είναι η ώρα για υπαρξιακές αναζητήσεις. Τρέχουμε τώρα και δεν φτάνουμε.

Θα το σκεφτώ όταν θα έχω χρόνο! 

Να κάτι που δεν παίζει.

Εμείς όμως οι γυναίκες πιστεύουμε ότι είμαστε απρόσβλητες από τέτοιου είδους αναζητήσεις. Αυτά τα περνούν νομίζουμε μόνο οι άντρες με την κρίση της ηλικίας. ΕΜΕΙΣ δεν επιτρέπουμε στους εαυτούς μας να αφεθούμε στην αταξία. Απαιτούμε από τον εαυτό μας να έρθει στα συγκαλά του εδώ και τώρα... γιατί είναι τόσα που πρέπει να γίνουν.

Έρχεται όμως μια κρίση – μια ανατροπή – ένα ατύχημα, μια ασθένεια, ένας θάνατος κάτι τέλος πάντων που καταστρέφει την εύθραυστη ισορροπία μας (καμιά φορά έρχονται όλα μαζί) και βρίσκεσαι εκεί γύρω στα 40 στα 45 να ψάχνεις απαντήσεις σε αυτά τα πιεστικά και απαιτητικά ερωτήματα.

Συνειδητοποιείς ξαφνικά ότι ναι μεν η δουλειά σου σου προσφέρει τα προς το στο ζειν, αλλά που στο καλό είναι η δημιουργικότητα σου;

Ή το καλύτερο, δεν έχεις παιδιά και έχει έρθει η στιγμή να αποφασίσεις αν τελικά θα γίνεις μάνα ή όχι. Το ανέβαλες τόσο καιρό, τώρα όμως το βιολογικό σου ρολόι κάνει τικ τακ και σε ενημερώνει ότι ο χρόνος τελειώνει ΠΡΕΠΕΙ να αποφασίσεις.

Η εμμηνόπαυση, η κλιμακτήριος παραμονεύουν Εμφανίζονται τα πρώτα σημάδια και αναρωτιέσαι «μου φαίνεται ότι δεν είχα αυτό το μήνα περίοδο, είχα; Λες να είμαι έγκυος;» «έχω και κάτι μικρο-εξάψεις, λες να;» .. ερωτήσεις που δεν θες ούτε να τις σκέφτεσαι «ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ … μα είναι νωρίς ακόμα, δεν είναι;».

Το σώμα σου αρχίζει (νομίζεις) να σε προδίδει.

Αλλάζει, δεν χάνεις τόσο εύκολα βάρος, αλλάζει το δέρμα σου και το βλέπεις, αναρωτιέσαι να αρχίσεις γυμναστήριο ή όχι; Είτε προσπαθείς είτε παραδίνεσαι δεν έχει σημασία. 

Και κυρίως νιώθεις ότι βαρέθηκες να ακούς τα ίδια και τα ίδια και να το παίζεις «καλό και υπάκουο» παιδί. 

Καταλαβαίνεις ότι ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ πως όμως

Κάπου στο δρόμο ξέχασες τον εαυτό σου! 

 Συνειδητοποιείς ότι έχεις περάσει πολλά, έχεις αντέξει πολλά, έχεις βάλει πλάτη σε πολλά και για τα περισσότερα ΚΑΙ δεν έχεις μιλήσει ποτέ για τίποτα από όλα αυτά. 

Που είναι οι δικές σου ανάγκες; Έχουν απλά μπει σε τρίτη ή τέταρτη θέση.. πέμπτη .. έκτη.. στον πάτο.

Μόλις μιλήσεις οι γύρω σου αρχίζουν «μην γκρινιάζεις όλα τα έχεις τι έπαθες;» Όμως εσένα δεν σου αρέσει ο εαυτός σου νιώθεις να πνίγεσαι, να σκας. Νιώθεις αόρατη και συγχρόνως νιώθεις και ενοχή που δεν ΕΚΤΙΜΑΣ ό,τι καλό σου προσφέρεται..

Ποια είσαι πραγματικά, λοιπόν; 

Τι είναι αυτό που εσύ θέλεις στη ζωή σου; 

Έχεις προσπαθήσει να γίνεις ή να μην γίνεις εκείνη που ήθελε η μάνα σου, ο πατέρας σου, ο άντρας σου ή τα παιδιά σου; 

Εκείνη που ήθελε η κοινωνία και ο κόσμος γύρω σου, εκείνη που απαιτούσε το επαγγελματικό σου περιβάλλον;

Να κάνεις το σωστό

Τα δικά σου θέλω όμως που πήγαν;

 Και όμως όλα είναι επιλογές!

Ξέρεις ότι ίσως να το έχασες όταν ήθελες όλα να είναι όπως εσύ πίστευες ΣΩΣΤΑ. Αλλά αυτό ήξερες αυτό έκανες.

Η φωνή της τελειότητας ήταν τόσο δυνατή που δεν μπορούσες παρά να την υπακούς.. Τώρα όμως νιώθεις να σε πνίγει.

Απορείς ποια άλλη πορεία μπορεί να είχες πάρει,

Δεν έβλεπες να έχεις άλλες επιλογές. Ίσως ακόμα δεν βλέπεις.

Μην εκνευρίζεσαι που μιλάω για επιλογές.. το να έχεις την επιλογές είναι ελευθερία

Εκνευριζόμουν όταν άκουγα κάποιον να μου λέει, έτσι επέλεξες δική σου ευθύνη είναι. Γιατί το έχω την ευθύνη το μετέφραζα ΦΤΑΙΩ

Μα δεν είχα άλλη επιλογή, ούρλιαζα κυριολεκτικά.

Και ναι ίσως και εσύ να αναρωτιέσαι τελικά εγώ φταίω πάλι; Αυτό εννοείς;

Όχι δεν φταις.

Όμως όλα αλλάζουν όταν αποφασίσεις ότι εσύ επέλεξες να ζεις έτσι. Ναι ήταν επιλογές σου.

Ακόμα και αν δεν με πιστεύεις δοκίμασε το.

Αυτό από μόνο του είναι λύση. Σου δίνει όλη σχεδόν τη δύναμη σου πίσω.

Σκέψου κάτι που πραγματικά το έχω γράψει πολλές φορές .. αν είναι ΔΙΚΗ ΣΟΥ η επιλογή; Τότε; ...

Τότε έχεις το δικαίωμα και τη δύναμη να κάνεις μια καινούργια, διαφορετική ΣΗΜΕΡΑ ΚΙΟΛΑΣ.

 Από τη στιγμή που θα πάρεις απόφαση ότι έχεις το τιμόνι της ζωής σου στα χέρια σου όλα μπορούν να αλλάξουν.

Και ναι ξέρω ετοιμάζεσαι να μου μιλήσεις για τα φαινόμενα που δεν μπορείς να επηρεάσεις, και έχεις δίκιο υπάρχουν σεισμοί, λοιμοί και καταποντισμοί, και δεν το λέω καθόλου ειρωνικά.

Ο πόνος είναι μέρος της ζωής μας.

Ο τρόπος που στέκεσαι εσύ απέναντι στον πόνο είναι επιλογή σου.

Αυτό λέω.

Αυγό, καρότο ή καφές 

Αγαπώ πολύ την ιστορία της κόρης που ρώτησε τον μάγειρα πατέρα της πώς να πορευτεί στη ζωή της, και τη διηγούμαι συχνά στα σεμινάρια μου. 

Εκείνος χωρίς να μιλήσει έβαλε τρεις μικρές κατσαρόλες με νερό να βράσουν και στη πρώτο έβαλε ένα αυγό, στη δεύτερη ένα καρότο και στη τρίτη κόκκους καφέ.

Και το αυγό έβρασε και έσφιξε, το καρότο έβρασε και μαλάκωσε και οι κόκκοι του καφέ έβρασαν και έγιναν ένας μυρωδάτος καφές.

Δεν καταλαβαίνω, είπε η κόρη απογοητευμένη που περίμενε οδηγίες και όχι πειράματα με αυγά και καρότα.

Τότε εκείνος της είπε 

«Η ζωή είναι το βραστό νερό, το αυγό μπαίνει εύθραυστο και βγαίνει σκληρό, το καρότο μπαίνει σκληρό και μαλακώνει και ο καφές αλλάζει το περιβάλλον γύρω του. Εσύ θα αποφασίσεις τι είσαι αυγό, καρότο ή καφές;»

 Εσύ αποφασίζεις ποια είσαι.

 Πράγματι εσύ αποφασίζεις ποια είσαι και τι ζωή θέλεις να ζήσεις!

Τι είναι σημαντικό και τι ασήμαντο!

Και να θυμάσαι πάντα ότι δεν είσαι μόνη.

Αν δεν έχεις ομάδα στήριξης – εκείνους δηλαδή τους ανθρώπους που θα σε τονώσουν και θα σε υποστηρίξουν, ξεκίνα σήμερα τώρα να την φτιάξεις

Και αν θέλεις τη βοήθεια μου, μη διστάσεις έλα και μίλησε μου.

Αν πιστεύεις ότι ξέρεις κάποια που βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση μοιράσου το άρθρο αυτό μαζί της. Και έλα την Κυριακή στο live καφέ με την Κάλλι στο Facebook όπου μοιραζόμαστε σκέψεις και απορίες πάνω σε θέματα που αφορούν τη όλες μας Σε περιμένω – αν θες εγγράψου κιόλας και να παίρνεις ειδοποιήσεις αξίζει πιστεύω να είσαι μαζί μας.

Με αγάπη 

Κάλλι