Εδώ και χρόνια ακολουθώ όπως ξέρετε όσοι με παρακολουθείτε ένα δρόμο αυτογνωσίας, να βρω ποια είμαι.

Παραδέχομαι ότι δεν είναι εύκολος δρόμος.

Πως να ορίσεις, να ξεκαθαρίσεις ποια τελικά θέλεις να είσαι (ιδίως αν είσαι μια γεννημένη αμφισβητίας όπως εγώ) και από την άλλη πως να σπάσεις τις ταμπέλες εκείνες που σου έβαλαν ή επέτρεψες να σου βάλουν άλλοι.

Και κάπου εκεί με χτύπησε, όχι η πόρτα – η σκέψη. Ότι η διαδικασία αυτή έχει κάτι το οξύμορο. Τι όχι;

Άσε με να σου εξηγήσω

Ζητάμε να βγάλουμε κάποιες ταμπέλες και αναγκαστικά βάζουμε κάποιες άλλες.

Γιατί πώς να ορίσεις τον εαυτό σου χωρίς ταμπέλες;

Ναι, ξέρω μιλάμε για ταμπέλες που είναι ενδυναμωτικές και ταμπέλες που σε αποδυναμώνουν.

Όμως ότι και αν πεις τελικά όλες ταμπέλες είναι και σε εγκλωβίζουν. 

Θυμήθηκα λοιπόν εκείνο το κείμενο του Ντ. Χ. Λώρενς που όταν το διάβασα για πρώτη φορά με διασκέδασε αλλά και με δυσκόλεψε, σας το αφιερώνω

- Ποιος είναι αυτός;

- Ένας άνθρωπος φυσικά.

- Ναι, μα τι κάνει;

- Ζει και είναι άνθρωπος.

- Ναι, βέβαια! Μα, θα πρέπει να εργάζεται. Κάτι θα πρέπει να κάνει.

- Γιατί;

- Επειδή φανερά δεν ανήκει στις αργόσχολες τάξεις.

- Δεν ξέρω. Έχει πολύ ελεύθερο χρόνο. Και φτιάχνει πολύ όμορφες καρέκλες.

- Ε, να το λοιπόν. Είναι επιπλοποιός.

- Όχι, όχι!

- Ε, τότε θα 'ναι μαραγκός.

- Καθόλου.

- Μα, εσύ το' πες.

- Τι είπα;

- Ότι φτιάχνει καρέκλες κι είναι μαραγκός.

- Είπα ότι φτιάχνει καρέκλες, μα δεν είπα πως είναι μαραγκός.

- Ωραία. Μήπως τότε είναι ερασιτέχνης;

- Ίσως! Αλλά θα 'λεγες πως το πουλί η τσίχλα είναι επαγγελματίας φλαουτίστας ή ερασιτέχνης;

- Θα 'λεγα πως είναι μόνο ένα πουλί.

- Κι εγώ είπα πως είναι μόνο άνθρωπος.

- Εντάξει! Πάντα σ' άρεσε να 'σαι αινιγματικός.

Τώρα θα μου πεις σου αρέσει εσένα να είσαι αινιγματική;

Θα έλεγα ότι συνήθως μου αρέσει να είμαι επεξηγηματική, αλλά ίσως και μερικές φορές να απολαμβάνω να είμαι αινιγματική.

Λατρεύω να μιλάω με παραβολές και παρομοιώσεις και άλλες να τα λέω σταράτα – σαν στρατηγός.

Μου αρέσει να ηγούμαι, αλλά μπορώ και να ακολουθήσω,

Μπορώ να δεσμευτώ 100%, αλλά και να φύγω απλά γιατί βαρέθηκα.

Λατρεύω εκείνη τη σκηνή που ο Τομ Χανγκς στο Φόρεστ Γκαμπ ενώ έτρεχε δεν ξέρω για πόσους μήνες και τον ακολουθούσε πλήθος ξαφνικά σταμάτησε. Αυτό, χωρίς εξήγηση, χωρίς αιτία. Απλά σταμάτησε.

Έχω σκεφτεί πολλές φορές αν θα είχα το κουράγιο να το κάνω έτσι απλά χωρίς εξηγήσεις όπως το έκανε ο Φόρεστ.

Τελικά λοιπόν τι σημαίνει να μάθω ποια είμαι.

Να ξηλώσω μια-μια τις ταυτότητες μου και να τις αντικαταστήσω με άλλες; Ή να αποδεχτώ ότι όλες είναι δικές μου μέρος του είμαι άνθρωπος, και με ορίζουν ίσως αλλά δεν με καθορίζουν;

Και είναι άραγε καλό ή κακό αυτό;

Ναι, μην σηκώνεις το φρύδι, σε προειδοποίησα αναρωτιέμαι.

Αναρωτιέμαι λοιπόν πόσο δύσκολο είναι να είσαι απλά άνθρωπος;

Να δεχτείς ότι δεν είσαι μόνο αυτό ή μόνο εκείνο ή για να το πω καλύτερα είσαι και αυτό και εκείνο.

Γιατί κάθε πράγμα που κάνεις πρέπει να κολλάει επάνω σου σαν ετικέτα;

Η μάνα μου συχνά λέει εμείς .. και εννοεί όλη την οικογένεια, είμαστε. Εμείς έτσι το κάναμε. Έτσι το βρήκαμε. Έτσι είναι το σωστό και κολλάει και ένα απατάν παπαντάν, που δεν ξέρω τι σημαίνει ακριβώς και σε ποια γλώσσα, μα στην δική μας οικογενειακή γλώσσα σημαίνει από αμνημονεύτων χρόνων.

Νομίζω τώρα αν με ρωτάς – που και να μην εγώ πάλι θα το πω – ότι αυτό το απαταν παπαντάν θέλω να αλλάξω. Για αυτό περπατώ και θα συνεχίσω να περπατώ για να φτάσω να πω κάποια στιγμή ότι είμαι απλά άνθρωπος και αυτό να είσαι αρκετό.

Συχνά ζητάω από τις γυναίκες που συμμετέχουν στις ομάδες μου να συστηθούν χωρίς να αναφέρουν οικογενειακή κατάσταση, επαγγελματική και ηλικιακή.

Αρχικά σαστίζουν και μετά ακολουθούν τον δρόμο που θα χαράξει η πρώτη που θα βρει το κουράγιο να πει κάτι για τον εαυτό της.

Ομολογώ ότι και για μένα δεν είναι εύκολο, να μην κάνω την έξυπνη τώρα.

Αν λοιπόν κάποια βρει το κουράγιο να πει για παράδειγμα ότι της αρέσουν τα ταξίδια ή το διάβασμα, τότε όλη η ομάδα αυτοπροσδιορίζεται σε σχέση με το κατά πόσο τους αρέσουν τα ταξίδια ή/και το διάβασμα.

Δοκίμασε το έχει πλάκα.

Και αν θες μοιράσου το μαζί μας

Με αγάπη

Κάλλι