Έχω φάει ώρες προσπαθώντας να γράψω ένα ακόμα άρθρο. Παιδεύομαι από τίτλο σε τίτλο, και από θέμα σε θέμα. Όλα μου φαίνονται χιλιοειπωμένα και βαρετά. Σκέφτομαι επίσης αν κάνω λάθος τι θα γίνει, αν το σημερινό μου άρθρο δεν είναι τόσο καλό όσο το προηγούμενο, αν δεν σας αρέσει, αν πάψετε να με αγαπάτε;

Έτσι μένω μπροστά στο άσπρο χαρτί ακίνητη και το κοιτώ (ευτυχώς και στην οθόνη ένα άσπρο χαρτί βλέπω, έτσι ο λυρισμός μου δεν πάει χαμένος). Ψάχνω τα βιβλία μου, τις σημειώσεις μου εναγωνίως για εκείνο το σωστό, το υπέροχο, το μοναδικό θέμα που θα με κάνει να αρχίσω να γράφω και που θα με κάνει να νιώσω ξανά υπερήφανη για μένα.

Τα βάζω και με τον εαυτό μου: «Αυτή η μανία σου να γράφεις την τελευταία στιγμή τα φταίει όλα. Άλλη στη θέση σου θα είχε ετοιμάσει τις λίστες της, θα είχε βάλει τα πράγματα σε τάξη, θα ήξερε τι να γράψει!! Δεν θα έτρεχε την τελευταία στιγμή σαν και εσένα. Αλλά εσύ έτσι κάνεις πάντα και δεσμεύτηκες να γράψεις και 30 άρθρα στη σειρά. Χα! Ήθελα να ήξερα τι σκεφτόσουν κοπελιά;»

Και εκεί που είμαι έτοιμη να παραδώσω τα όπλα, να μην γράψω ούτε λέξη, να παραδεχτώ την ήττα μου και με σκυμμένο κεφάλι, να ομολογήσω ότι δεν είμαι ικανή και άξια να τα βγάλω πέρα, εκείνη τη στιγμή κάτι έλαμψε στο βάθος του τούνελ. Θυμήθηκα ότι στο άρθρο μου «Και όμως τα κατάφερα!» είχα υποσχεθεί να γράψω για τις φορές που τελικά εγκατέλειψα την προσπάθεια.

Ευκαιρία είπα, αφού είσαι έτοιμη να τα παρατήσεις έτσι ουτ αλλιώς, ας δούμε αν υπάρχει και κάτι να πεις γύρω από αυτό.

Καταρχήν να ξεκαθαρίσω ότι τίποτα κακό δεν βρίσκω να σταματάς κάτι που νιώθεις ότι σε καταπιέζει και σε δυσκολεύει. Ίσα ίσα πιστεύω ότι κάποιες φορές το ξεσκαρτάρισμα είναι αναγκαίο, ιδίως αν έχεις βάλει στο πιάτο σου περισσότερα από όσα αντέχεις.

Επίσης, τίποτα κακό δεν βρίσκω στο να σταματάς κάτι που κάποιος άλλος σου φόρτωσε και τώρα νιώθεις απλά υποχρεωμένη να το τελειώσεις, χωρίς να έχεις καμία όρεξη. Κάνεις μια ωραία εξήγηση και το σταματάς, χωρίς τύψεις και ενοχές μέχρι να μάθεις να λες όχι από την αρχή. Όπως λέει η Brene «καλύτερα μια στιγμή αμηχανίας παρά μετά εσύ να μην είσαι καλά με γκρίνια και αυτομαστίγωμα» (και γιαυτό να θυμηθώ να γράψω).

Τέλος, σίγουρα δεν με πειράζει να σταματήσω κάτι που δεν με βγάζει πουθενά. Γιατί να τελειώσεις μια παρτίδα σκάκι, αν έχεις δει ότι δεν πρόκειται να την κερδίσεις.

Με αυτά λοιπόν ξεκάθαρα, θέλω μοιραστώ τα μικρά trick που έχω όταν τα πράγματα δυσκολεύουν και νιώθω ότι θα παρατήσω κάτι που δεν θέλω, αλλά δεν βλέπω και πώς να το προχωρήσω.

#1 Μίλας με κάποιον που δεν θα σε αφήσει να ξεφύγεις. Έχετε τέτοιους ανθρώπους στη ζωή σας; Αν όχι να αποκτήσετε. Μιλάμε για έναν κλειστό μικρό κύκλο ανθρώπων που να μπορείς να απευθυνθείς σε τέτοιες ώρες ανάγκης και να ξέρεις ότι δεν θα σε κάνει να νιώσεις άσχημα, αλλά θα κάτσει μαζί σου να σε ακούσει και μετά δεν θα σε αφήσει να ξεγλιστρήσεις με ψεύτικες δικαιολογίες.

#2 Γυρνάς στην καρδιά σου. Εκεί που μόνο εσύ ξέρεις ότι υπάρχει το κουράγιο να τα βγάλεις πέρα και βρες την αρχική σου πρόθεση. Άνοιξε. Επικοινώνησε το. Γίνε ορατή και ξεκάθαρη. Και τέλος

#3 Επιτρέπεις στον εαυτό σου να κάνει λάθη. Ακόμα και αν αυτό δεν είναι το καλύτερο άρθρο που έχω γράψει δεν πειράζει, όπως λέει και η φίλη η Σκάρλετ «Στην τελική, αύριο είναι μια καινούργια μέρα!»

Να θυμάσαι ότι σημασία έχει να είσαι ο εαυτός σου, αν αυτό το άρθρο σου άρεσε θα χαρώ να το μάθω στα σχόλια και αν θες μπορείς να γραφτείς στο mail list μου και να παίρνεις μικρές υπενθυμίσεις και πληροφορίες για όσα συμβαίνουν στον κόσμο μου.