Αν με παρακολουθείς στα social media συνηθίζω να κλείνω τις αναρτήσεις μου με την προτροπή «να φτιάξουμε μια υπέροχη μέρα, μπορούμε». Έχω γράψει μάλιστα και ένα άρθρο, εδώ στο blog για το θέμα αυτό, με τίτλο «Φτιάξε μια υπέροχη μέρα είναι στο χέρι σου!». Και μετά ήρθαν οι πρόσφατοι λοιμοί, σεισμοί και καταποντισμοί και αναρωτήθηκα αν αυτό έγινε για να με δοκιμάσει η φύση.

Σου έχει συμβεί φαντάζομαι, να γίνεται κάτι και εσύ να αναρωτιέσαι αν αυτό το έφερε το σύμπαν ειδικά για εσένα. Γιατί βέβαια φαντάζεσαι και εσύ ότι όλα συμβαίνουν για εσένα (εμένα και τον καθένα ή τη καθεμιά μας). Τι, όχι; Δεν το πιστεύεις αυτό;

Το καλοκαίρι που πέρασε άκουσα την κουβέντα μιας παρέας γυναικών από ένα διπλανό τραπέζι. Οκ δεν κρυφάκουγα μιλούσαν δυνατά και το θέμα με αφορούσε.

«Μα πώς να μην το πάρω προσωπικά,» έλεγε με πολύ θυμό η μία από αυτές, «που μου λέει η άλλη (εννοούσε τη life coach της), μην το παίρνεις προσωπικά και μην το παίρνεις προσωπικά. Άσε κάτω, με την κάθε μια που το παίζει gourou. Αφού σε εμένα το λέει. Με έβγαλε από τα ρούχα μου. Ακούς, ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΠΑΡΩ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ.» ανέβασε τον τόνο. «Γίνεται να ΜΗΝ το πάρω προσωπικά. Άσε μας κυρά μου, για ΜΕΝΑ το έλεγε. Και ναι, θα το πάρω προσωπικά.»

Είπε και άλλα, όχι πολύ κολακευτικά για την συνάδελφο που τόλμησε να τη συμβουλεύσει να μην το πάρει προσωπικά, και ομολογώ αν και δεν κατάλαβα τι έπαιρνε προσωπικά, ότι έκανα μεγάλη προσπάθεια να μην πάρω και εγώ προσωπικά τα λόγια της και να υπερασπιστώ την coach της, ακόμα και χωρίς να την ξέρω.

Η παγίδα να παίρνεις τα πράγματα προσωπικά είναι πολύ μεγάλη. Είναι μια τρύπα, που αν και την βλέπεις, εύκολα μπορείς να πέσεις μέσα.

Μπορεί βέβαια να συγκρατήθηκα και να μην μίλησα, όμως ομολογώ με προβλημάτισε. Και το κράτησα για να το επεξεργαστώ. Μου έδωσε έναυσμα να σκεφτώ ότι συχνά χρησιμοποιούμε εκφράσεις, που όταν λέγονται χωρίς ιδιαίτερη εξήγηση μπορεί να παρεξηγηθούν, να αποπροσανατολίσουν και να μην είναι αποτελεσματικές. Και όπως εδώ να εξοργίσουν τον άλλον και είπα να γράψω γι αυτό.

Τι σημαίνει όμως το «Μην το παίρνεις προσωπικά»;

Μπορείς να μην πάρεις προσωπικά κάτι που ακούς ή σου συμβαίνει και πως; 

Καταρχήν ας ξεκινήσουμε κάνοντας μια γενική παραδοχή, ότι η άποψη που έχεις για τον κόσμο γύρω σου είναι ονειρική. Όχι δεν υπαινίσσομαι ότι κοιμάσαι, ούτε ότι ονειροβατείς. Μην το παίρνεις προσωπικά. Άλλωστε δεν το λέω εγώ, επιστήμονες και ερευνητές το υποστηρίζουν και το έχουν αποδείξει.  Δεν θέλω όμως να σε μπερδέψω με διάφορες δύσκολες φιλοσοφικές ή ψυχολογικές ερμηνείες, η ουσία είναι (σχετικά απλοποιημένη) ότι αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο γύρω μας είναι όπως «φανταζόμαστε» ότι είναι. Με λίγα λόγια ο καθένας και η καθεμιά μας λέει μια διαφορετική  ιστορία για ό,τι συμβαίνει και ανάλογα πράττει.

Για να με καταλάβεις, θυμήσου γιατί είμαι σίγουρη ότι σου έχει συμβεί να πιστεύεις κάτι ακράδαντα, μέχρι να μάθεις κάποιες νέες πληροφορίες και να καταλάβεις, ότι τίποτα ή σχεδόν τίποτα, δεν ήταν έτσι όπως το φανταζόσουν.

Και τώρα, για όλα αυτά που γράφω, εσύ «φαντάζεσαι» το γιατί τα γράφω, πως τα γράφω και τι εννοώ. Και εγώ από τη δική μου πλευρά κάνω το ίδιο, «φαντάζομαι» γιατί τα διαβάζεις, τι θέλεις να μάθεις ή τι σε απασχολεί. Όμως αυτά που φαντάζομαι εγώ και αυτά που φαντάζεσαι εσύ, μπορεί να μην ακουμπούν καθόλου την πραγματικότητα, γιατί επηρεάζονται από τις προσωπικές μας πεποιθήσεις και εμπειρίες.

Ο Don Miguel Ruiz χρησιμοποιεί μια ωραία παρομοίωση, που νομίζω το εξηγεί πολύ καλά. Φαντάσου λέει, με επίγνωση ότι φαντάζεσαι, πως βρίσκεσαι σε ένα χώρο με πολλούς κινηματογράφους. Και ξαφνικά αντιλαμβάνεσαι ότι σε έναν από αυτούς παίζεται ένα έργο με το δικό σου όνομα. Μπαίνεις λοιπόν και βλέπεις τη ζωή σου να παίζεται στην οθόνη. Η αίθουσα είναι άδεια και υπάρχει μόνο ένας θεατής, ο εαυτό σου. Στο έργο παίζουν οι γονείς σου, ο σύντροφός σου, τα παιδιά σου, οι φίλοι σου, όλοι όσοι συμμετέχουν κάθε μέρα στη ζωή σου. Παρακολουθείς για λίγο τις σκηνές που διαδραματίζονται και τον εαυτό σου που τις παρακολουθεί καθισμένος στις πρώτες θέσεις, αγνοώντας παντελώς την παρουσία σου στο χώρο. Αποφασίζεις να δεις τι παίζουν οι άλλες αίθουσες και φεύγεις. Μπαίνεις σε μια διπλανή. Εκεί συνειδητοποιείς ότι παίζεται η ζωή της μητέρας σου και τώρα ο μοναδικός θεατής στην αίθουσα είναι εκείνη, που επίσης δεν φαίνεται να καταλαβαίνει την παρουσία σου. Στην οθόνη βλέπεις σκηνές γνώριμες, αναγνωρίζεις τον εαυτό σου, όχι πια σαν πρωταγωνιστή, αλλά σαν ένα χαρακτήρα του έργου, όπως και τον πατέρα σου και όλους τους άλλους. Όμως η ταινία δεν μοιάζει με τη δική σου. Οι σκηνές είναι οι ίδιες, αλλά οι ρόλοι παίζονται διαφορετικά. Είναι έτσι όπως τα βλέπει η μητέρα σου. Φεύγεις θυμωμένη/ος και μπαίνεις στην επόμενη αίθουσα και εκεί βλέπεις την ταινία που διηγείται τη ζωή του πατέρα σου, του αδελφού ή της αδελφής σου, του συντρόφου, των παιδιών σου και πάει λέγοντας. Και σε όλες αυτές τις ταινίες αναγνωρίζεις τις σκηνές και τους ρόλους, βλέπεις όμως διαφορετικό τον εαυτό σου και το ρόλο που παίζει. Δεν μοιάζει καθόλου με αυτόν που εσύ πιστεύεις  ότι έγινε στην «πραγματικότητα». Συνειδητοποιείς ότι ο καθένας ζει την ιστορία διαφορετικά και όλοι παρακολουθούν τη δική τους ταινία, διηγούνται τη δική τους ιστορία. Όλοι πιστεύουν ολόψυχα ότι αυτή είναι η πραγματικότητα. Το ίδιο και εσύ.

Καταλαβαίνεις λοιπόν ότι οι απόψεις των άλλων για εμάς αναφέρονται στο άτομο που παίζει στην δική τους ταινία. Όταν μας κρίνουν ή μας επικρίνουν, στην πραγματικότητα το κάνουν στον χαρακτήρα που παίζει στο δικό τους έργο. Οτιδήποτε σκέφτονται οι άλλοι για εμάς αφορά την «εικόνα» που έχουν για εμάς. Και αυτή η εικόνα, καμία απολύτως σχέση δεν έχει με τον πραγματικό μας εαυτό.

Όσο περισσότερο όμως πιστεύεις ότι αυτό που λένε σε αφορά πραγματικά, τόσο περισσότερο απομακρύνεσαι από τον πραγματικό σου εαυτό και ταυτίζεσαι με την εικόνα που έχουν εκείνοι για σένα. Με αποτέλεσμα να χάνεις το ποια/ποιος είσαι πραγματικά.

Συνήθως το να το πάρεις προσωπικά συνοδεύεται με το «Μα, γιατί σε εμένα;» που δείχνει ότι πιστεύεις ότι δεν σου άξιζε ΕΣΕΝΑ αυτό. Και πιθανόν να μην σου αξίζει δεν διαφωνώ. Η ζωή όμως δεν συμβαίνει σε εσένα. Ακόμα και αν αυτό είναι απόλυτα προσωπικό όπως μια απιστία, ένας χωρισμός, μια απόλυση. Πράγματα δηλαδή που σε πληγώνουν.

Και το ερώτημα είναι πως μπορείς να εξασκηθείς να μην παίρνεις τα πράγματα προσωπικά.

Πρώτο βήμα είναι η επίγνωση!

Φύγε από την άρνηση του «Όχι, δεν τα παίρνω προσωπικά». Δες την αλήθεια, τα παίρνεις προσωπικά και όσο το καταλαβαίνεις αυτό, τόσο μεγαλύτερη δυνατότητα υπάρχει να κάνεις κάτι. Αν πιάσεις τον εαυτό σου να αναρωτιέται «Μα, γιατί να μου συμβαίνει εμένα αυτό», σταμάτα τον εκεί. Υπενθύμισε του ότι η ζωή δεν συμβαίνει σε σένα, απλά συμβαίνει και εσύ καλείσαι να σταθείς απέναντι σε αυτό που συμβαίνει. Δεν ευθύνεσαι για αυτό που συμβαίνει, ευθύνεσαι για τον τρόπο που θα το αντιμετωπίσεις. Αν θα βουλιάξεις μέσα σε αυτό, αν θα το πολεμήσεις ή αν θα μάθεις κάτι χρήσιμο από αυτό.

Η ερώτηση «Μα, γιατί να μου συμβεί εμένα αυτό;» απλά σε σταματά από το να το αντιμετωπίσεις. Μοιάζει να πιστεύεις ότι για κάτι φταις και υπονοεί ότι αν είχες κάνει κάτι αλλιώς, τα πράγματα θα ήταν καλύτερα. Το θέμα είναι ότι ο κόσμος δεν γυρνά γύρω από σένα. Και στη ζωή δεν μπορείς να γυρίσεις πίσω, να πάρεις άλλο μονοπάτι. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να πας μπροστά και να αλλάξεις το αποτέλεσμα.

Δεύτερο θυμήσου «δεν είσαι μόνη».

Μίλα για αυτό που σου συμβαίνει. Βρες ανθρώπους που αντιμετώπισαν την ίδια ή παρόμοια κατάσταση με αυτή που βρίσκεσαι εσύ σήμερα και την άλλαξαν προς όφελος τους. Πάρε κουράγιο από το παράδειγμα τους. Αντέγραψε τους (ναι, μερικές φορές αυτό βοηθάει). Ζήτα τη βοήθεια τους, πολλοί από αυτούς χαίρονται να μοιραστούν τον δρόμο που άνοιξαν. Διάβασε βιογραφίες, μπες σε ομάδες, βρες μια μέντορα. Έτσι  θα σταματήσεις να πιστεύεις ότι αυτό συνέβη μόνο σε σένα και θα ανοίξεις τον ορίζοντα σου και τις επιλογές σου.

Ιδίως εμείς οι γυναίκες, να ξέρεις, έχουμε τη τάση να μην συζητάμε τα πράγματα που μας απασχολούν από ντροπή. Πιστεύουμε ότι μόνο σε εμάς συμβαίνουν ή ότι εμείς κάνουμε κάτι λάθος. Χρειαζόμαστε μια ιστορία επιτυχίας για να μοιραστούμε, αλλιώς ντρεπόμαστε να μιλήσουμε. Είμαστε σίγουρες ότι όλες οι άλλες γυναίκες τα καταφέρνουν καλύτερα από εμάς. Όλα αλλάζουν αν κάποια κάνει την αρχή και μοιραστεί το πρόβλημα της. Για αυτό βοηθάει η ομάδα και για το λόγο αυτό εγώ τις συνιστώ. Είναι μεγάλη η ανακούφιση να ανακαλύπτεις ότι δεν είσαι μόνη, ότι αυτό που συμβαίνει, δεν συμβαίνει μόνο σε σένα. Και πίστεψε ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΗ.

Κυρίως όμως, ανακάλυψε τον πραγματικό σου εαυτό.

Ναι αυτό είναι λίγο πιο δύσκολο το ομολογώ όμως όσο περισσότερο θα ανακαλύπτεις ποια πραγματικά είσαι, τόσο λιγότερο θα παρασύρεσαι από την γνώμη των άλλων. Ναι, ξέρω ότι δεν είναι απλό να βρεις τον αυθεντικό σου εαυτό. Είναι ένας δρόμος ζωής, όμως σύντομα όταν αρχίσεις να τον περπατάς, σταματάς να πιστεύεις ότι όλα γίνονται ΓΙΑ εσένα. 

Όλα αυτά τα χρόνια έχουμε δημιουργήσει πολλά «προστατευτικά» στρώματα γύρω από τον πραγματικό μας εαυτός και συχνά το ξεφλούδισμα αυτού του κρεμμυδιού φέρνει πόνο. Να θυμάσαι όμως ότι δεν είσαι μόνη. Το λέω και θα το ξαναλέω «βρες ομάδα στήριξης», δεν έχει σημασία αν θα έρθεις στο New Path by Kalli ή θα επιλέξεις άλλες προσεγγίσεις. ΒΡΕΣ ΟΜΑΔΑ ΣΤΗΡΙΞΗΣ και ξεκίνα να βρεις τι πραγματικά έχεις ανάγκη, ποιες είναι οι δικές σου αξίες, ποια πραγματικά είσαι. Και τότε οι φωνές γύρω σου θα χαμηλώσουν. Δεν λέω ότι δεν θα τις ακούς τελείως, αλλά όπως λέει η Byron Kate, θα αρχίσεις να πανηγυρίζεις κάθε φορά που θα νιώθεις δυσκολία, γιατί θα ξέρεις ότι τώρα έχεις βρει ένα ακόμα σημείο που μπορείς να το αλλάξεις και να κάνεις να λάμψει ο πραγματικός σου εαυτός.

Μία συμβουλή αν αποφασίσεις να πάρεις το δρόμο αυτό, μην επιτρέψεις στον εαυτό σου να αυτό-τιμωρηθεί γιατί άργησε να τον ακολουθήσει, γιατί δεν το έκανε νωρίτερα. Απλά αποδέξου ότι τώρα είσαι έτοιμη. Εφόσον είσαι.

Η ζωή σου σου ανήκει και εσύ θα αποφασίσεις πως θα την ζήσεις.

Αν αποφασίσεις ότι θα ήθελες να «ξανα-φτιάξεις τη ζωή σου», χωρίς όμως να καταστρέψεις όλα εκείνα που αγαπάς και να βρεις τον αυθεντικό σου εαυτό, κάνε μια προ-κράτηση για το επόμενο RecreateYourLife. Είναι ένα εργαστήρι 6 εβδομάδων που στόχο έχει να σε βοηθήσεις να φτιάξεις ένα χάρτη για όλα αυτά που είναι σημαντικά για σένα και να γνωρίσεις τις δυνάμεις και τις αξίες σου.

Κάνε αυτό το δώρο στον εαυτό σου.

Ελπίζω το άρθρο αυτό να σε βοήθησε και αν νομίζεις ότι μπορεί να βοηθήσει και άλλους, μοιράσου το. Στόχος είναι να γίνουμε μια μεγάλη κοινότητα όλοι εκείνοι που ζούμε τη ζωή που θέλουμε, χωρίς ενοχές. Αν θες να παίρνεις νέα μου κάνε like στη σελίδα μου στο facebook ή ζήτα να μπεις στην ομάδα του New Path. Αν δεν έχεις γραφτεί ακόμα στην mail list μου, κάντο τώρα και μπες στην κοινότητα του New Path by Kalli, του δρόμου για να ζήσεις τη ζωή όπως εσύ ονειρεύεσαι.

Με αγάπη

Κάλλι