Η 8η Μαρτίου δεν είναι γιορτή για να τρατάρουμε γλυκό και να ευχηθούμε χρόνια πολλά. Είναι μια υπενθύμιση είναι για τις «γυναίκες» σε όλο τον κόσμο, που δεν έχουν δικαίωμα να διαχειριστούν τον εαυτό τους, να αποφασίσουν για το σώμα τους, να μορφωθούν, να ψηφίσουν. Είναι μια υπενθύμιση για να μην ξεχνάμε εμείς που ζούμε στην ασφάλεια του όποιου...

Γεννηθήκατε και εσείς με φιόγκο στα μαλλιά και άσπρα καλτσάκια; Μάθατε ότι πρέπει να είμαστε πιο υποχωρητικές, πιο μετρημένες, πιο γενναιόδωρες; Καλά κορίτσια. Σας είπαν ότι αυτό είναι το υποτιθέμενο «κλειδί της ευτυχίας»; Το προσπαθήσατε; Πέτυχε; Πόσο δύσκολο είναι πραγματικά να πρέπει πάντα «να φέρεσαι καλά». Και από την ...

Αυτή η ερώτηση τριβελίζει το μυαλό μου και πάει να με τρελάνει. Κάποιος την είπε φωναχτά, δίνοντας λόγο σε ό,τι με τυραννάει εδώ και χρόνια. Άλλωστε, γιατί να κάνεις τη δουλειά που κάνω, αν όχι για να μπορείς να απαντήσεις σε τέτοιες ερωτήσεις.

«Θέλω», είπε ένας φίλος και συνάδελφος, «να μάθω τους ανθρώπους να κάνουν αυτό που θέλουν, και όχι αυτό που κάνουν καλά, αλλά θέλω να αφαιρέσω την ευθύνη, γιατί η ευθύνη φοβίζει». Και με έβαλε στα αίματα και η σκέψη αυτή μου καρφώθηκε στο μυαλό μου και δεν με αφήνει σε ησυχία.

Σήμερα σκεφτόμουν τη ζωή μετά τα 50, ιδίως για μας τις γυναίκες.

Πόσες αλλαγές και συγχρόνως πόσες συνειδητοποιήσεις;

Ξυπνάς μια μέρα και ξαφνικά αυτό που το έβλεπες τόσο μακριά, αυτό που φοβόσουν, είναι εδώ στην πόρτα σου, το νούμερο 5 μπήκε μπροστά στα χρόνια σου. Και εσύ συνειδητοποιείς ότι μόνο εκεί υπάρχει, γιατί η καρδιά σου, το μυαλό σου και τώρα πια και το σώμα σου, δεν είναι γερασμένο και  εσύ δεν μοιάζεις σε τίποτα με ό,τι είχες στο μυαλό σου για τις πενηντάρες.