Αν σε πιάνει πανικός και κρίση άγχους κάθε φορά που θέλεις να κάνεις κάτι «μεγάλο» στη ζωή σου, τότε σίγουρα αυτές οι γραμμές είναι γραμμένες για σένα. Θα μου πεις τι είναι μεγάλο; Ωραία, ας το πιάσουμε ανάποδα, κάθε τι που σε αγχώνει είναι μεγάλο, από το να αλλάξεις αυτοκίνητο, να χωρίσεις ή να αρχίσεις μια δική σου επιχείρηση μέχρι να πάρεις ένα ...

Challenge Accepted  Σου έχει συμβεί ποτέ να δεις κάτι και να το θέλεις πολύ, αλλά να φοβάσαι να το κάνεις; Να περνά η μέρα και αυτό να σου έχει σταθεί εκεί, αγκάθι, να το σκέφτεσαι, να το στριφογυρίζεις στο κεφάλι σου, να λες «θα το δοκιμάσω, δεν γίνεται!!» και μετά να κάνεις πίσω; Να σκέφτεσαι ότι «Mπα δεν είναι για μένα!», «εγώ δεν έχω&...

Καλλιμέρα σε όλους... Μερικές φορές σκέφτομαι πως ωραία τα λέμε εμείς αυτά τα «ζήσε στο τώρα», «ζήσε τη στιγμή» και άλλα παρόμοια. Μπράβο μας που τα ξέρουμε και ακόμα περισσότερο μπράβο μας αν τα κάνουμε.  Τι σημαίνει το ζήσε το τώρα στην πράξη; νιώθω την ερώτηση στο «βλέμμα», γιατί αφού κάποιος τις λέξεις τις καταλαβαίνει,...

Σκεφτόμουν πολύ τι θα γράψω για αυτό τον καινούργιο χρόνο. Βλέπεις κάθε τέλος χρόνου μπαίνουμε σε μια διάθεση απολογισμού και κριτικής της προηγούμενης χρονιάς. Για τους περισσότερους όμως από εμάς, οι στόχοι της προηγούμενης χρονιάς έχουν ήδη ξεχαστεί και ο απολογισμός μας αφήνει μια γεύση γλυκιά ή πικρή, ανάλογα με το «τι μας έχει συμβεί» το χρόνο που πέρασε.

Αν με ρωτήσεις θα σου πω ότι βρίσκω τον μινιμαλισμό υπέροχο. Καθαρές γραμμές , τίποτα περιττό και παράταιρο, όλα τέλεια. Πρόσφατα μάλιστα έπεσε στα χέρια μου και ένα άρθρο με τον τίτλο Nothingness: 10 Perfect Minimalist Interiors Μια πρόταση , δυο μπουνιές στο στομάχι. Οι φωτογραφίες υπέροχες. Όλα λευκά, όλα άδεια, όλα κενά. Ακόμα και η τεράστια βιβλιοθήκη που έπιανε όλο τον τοίχο, είχε μόνο μερικά ράφια γεμάτα βιβλία. Όλα στρατηγικά επιλεγμένα να τονίζουν την αίσθηση του Nothingness, του κενού, της ανυπαρξίας. Αλλά και τόσο ΤΕΛΕΙΑ!! Καμία παραφωνία, ένα κάτι που να προδίδει ζωή, ζεστασιά, συναίσθημα.

Σήμερα σκεφτόμουν τη ζωή μετά τα 50, ιδίως για μας τις γυναίκες.

Πόσες αλλαγές και συγχρόνως πόσες συνειδητοποιήσεις;

Ξυπνάς μια μέρα και ξαφνικά αυτό που το έβλεπες τόσο μακριά, αυτό που φοβόσουν, είναι εδώ στην πόρτα σου, το νούμερο 5 μπήκε μπροστά στα χρόνια σου. Και εσύ συνειδητοποιείς ότι μόνο εκεί υπάρχει, γιατί η καρδιά σου, το μυαλό σου και τώρα πια και το σώμα σου, δεν είναι γερασμένο και  εσύ δεν μοιάζεις σε τίποτα με ό,τι είχες στο μυαλό σου για τις πενηντάρες.

Έχεις δοκιμάσει να δώσεις και να σου αρνηθούν. Νομίζω ότι για μένα αυτός είναι ο μεγαλύτερος πόνος. Νομίζω ότι δεν ένιωσα στη ζωή μου ποτέ πιο δυστυχισμένη από τη στιγμή που ήθελα να δώσω και κάποιος αρνήθηκε να πάρει.

«Θέλω», είπε ένας φίλος και συνάδελφος, «να μάθω τους ανθρώπους να κάνουν αυτό που θέλουν, και όχι αυτό που κάνουν καλά, αλλά θέλω να αφαιρέσω την ευθύνη, γιατί η ευθύνη φοβίζει». Και με έβαλε στα αίματα και η σκέψη αυτή μου καρφώθηκε στο μυαλό μου και δεν με αφήνει σε ησυχία.

Αυτή η ερώτηση τριβελίζει το μυαλό μου και πάει να με τρελάνει. Κάποιος την είπε φωναχτά, δίνοντας λόγο σε ό,τι με τυραννάει εδώ και χρόνια. Άλλωστε, γιατί να κάνεις τη δουλειά που κάνω, αν όχι για να μπορείς να απαντήσεις σε τέτοιες ερωτήσεις.