«Τρελάθηκες; Είμαι μεγάλος άνθρωπος και οι μεγάλοι δεν παίζουν!» «Είσαι σοβαρή; Δεν υπάρχει ώρα για χαζολόγημα. Είναι τόσα που ΠΡΕΠΕΙ να κάνω. Δεν υπάρχει ώρα για τέτοια. Τελεία και παύλα!» Είμαι σίγουρη ότι κάτι τέτοιο σκέφτεσαι, άλλωστε και εγώ τέτοια έλεγα, βλέπεις εκτιμούσα τον εαυτό μου βάσει αυτών που έκανα.

Σήμερα πιστεύω ότι ο λόγος που δεν νιώθουμε πια χαρά είναι γιατί σταματήσαμε να παίζουμε. Έχουμε να κάνουμε τόσα πολλά σε τόσο λίγο χρόνο, που και η ιδέα ακόμα να αφιερώσουμε λίγο χρόνο σε κάτι χαλαρωτικό, μας φαίνεται αδιανόητο. Πείθουμε τον εαυτό μας ότι το χαζολόγημα είναι χαμένος χρόνος. «Μην χαζολογάς. Τελείωνε» λέμε και στα παιδιά μας με αυστηρό ύφος, προγραμματίζοντας τα για ένα αύριο χωρίς χαρά.

«Μα και αυτά που ΠΡΕΠΕΙ να γίνουν, τι θα τα κάνουμε;» με ρωτάς. «Δεν γίνεται, πρέπει να είμαστε οργανωμένοι και παραγωγικοί.» «Πρέπει να κάνουμε αυτά που πρέπει να γίνουν» Δεν έχει σημασία πια δουλειά κάνουμε, αν είμαστε για παράδειγμα υψηλόβαθμα στελέχη ή μητέρα και μεγαλώνουμε παιδιά το άγχος είναι το ίδιο. Πρέπει να βάλουμε κάτω το κεφάλι και να δουλεύουμε. «Δεν γίνονται μόνα τους τα πράγματα που πρέπει να γίνουν. Τι δεν καταλαβαίνεις;» αναφωνείς.

Ο Stuart Brown στο βιβλίο του Play: How it shapes the Brain, opens the imagination and invigorates the soul υποστηρίζει ότι μόνο πολυτέλεια δεν είναι το παιχνίδι, γράφει «το αντίθετο του παιχνιδιού δεν είναι η δουλειά, αλλά η κατάθλιψη» και εξηγεί ότι η ανάγκη μας αυτή είναι βιολογική και όταν την σεβόμαστε, μπορούμε να μεταμορφώσουμε και τη δουλειά μας. Ευτυχώς σε πολλές εταιρείες έχουν ήδη αρχίσει να καταλαβαίνουν την ανάγκη για περισσότερο ελεύθερο χρόνο και να μιλούν για εβδομάδα 4 ημερών εργασίας. Όμως συνήθως είμαστε εμείς οι ίδιοι που δυσκολευόμαστε να βάλουμε όριο στα πρέπει μας και να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να διασκεδάσει.

Αν ακολουθούσαμε τις οδηγίες του Dr. Stuart Brown, τότε θα δίναμε χώρο στο παιχνίδι που είναι δραστηριότητα χωρίς προφανή σκοπό, είναι εθελοντικό, νιώθεις έμφυτη έλξη προς αυτό, δεν έχει χρονικό περιορισμό, βοηθάει στην ελάττωση της συναίσθησης του εγώ, έχει μεγάλη δυνατότητα αυτοσχεδιασμού και σαφή επιθυμία για επανάληψη. Ο καθένας από εμάς μπορεί να πει όπως θέλει τα παραπάνω χαρακτηριστικά και να τα κάνει δικά του, προκειμένου να βρει τον τρόπο να παίζει.

Είναι εκπληκτική δε είναι η ομοιότητα ανάμεσα στην ανάγκη μας για παιχνίδι και της ανάγκης μας για ξεκούραση. Είναι απαραίτητο να σεβόμαστε την ανάγκη του σώματος μας για αναζωογόνηση. Η έλλειψη ύπνου συνδέεται με χρόνιες ασθένειες. Εμείς όμως συχνά θεωρούμε τον ύπνο πολυτέλεια. Η αλήθεια όμως είναι ότι είμαστε εξαντλημένοι ενήλικες που μεγαλώνουμε παιδιά με παραφορτωμένα προγράμματα. Σαν γονείς δε συχνά νιώθουμε ενοχές για όλα εκείνα που δεν πιέσαμε τα παιδιά μας να κάνουν, αντί να αξιολογήσουμε σωστά την ώρα που αφιέρωσαν για παιχνίδι και ξεκούραση. Η σοφή μου δασκάλα έλεγε ότι στην ηλικία που τα παιδιά θέλουν χρόνο ελεύθερο για να αποφασίσουν τι άνθρωποι θα γίνουν στη ζωή, εμείς τα φορτώνουμε με άχρηστες ασχολίες αποσπώντας τα από το κύριο έργο τους που είναι να βρουν ποιοι πραγματικά είναι .

«Ωραία» θα μου πεις «και τι να κάνω; Να μην κάνω τίποτα. Να πηγαίνει ο χρόνος μου χαμένος.» Καταρχήν να σκεφτείς τι είναι σημαντικό για σένα και την οικογένεια σου. Αν είναι το να μάθει το παιδί σου αγγλικά, γαλλικά, μπάσκετ, βιολί computer και δεν ξέρω τι άλλο ή είναι σημαντικό να είσαστε ήρεμοι και ευτυχισμένοι; Αυτό είναι που θα πρέπει να αποφασίσεις εσύ και η οικογένεια σου;

Μετά φτιάξε μια λίστα χαράς και νοήματος. Γράψε τι χρειάζεσαι για να νιώθεις ότι όλα είναι καλά στη ζωή σου και μετά σύγκρινε την με εκείνη των υποχρεώσεων σου; Θα εκπλαγείς! Αφαίρεσε λοιπόν ότι μπορείς από τη λίστα των υποχρεώσεων σου και δώσε περισσότερο χρόνο στην χαρά και την ξεκούραση. Μάθε να λες όχι στις απαιτήσεις του συστήματος.

Γιατί η ζωή είναι υπέροχη και αξίζει να την ζεις με όλη σου την ψυχή.

Όπως πάντα θα ήθελα να ξέρω πως σου φάνηκε το άρθρο αυτό. Γράψε τις σκέψεις σου εδώ στις σημειώσεις από κάτω και αν πιστεύεις ότι μπορώ να βοηθήσω μη διστάσεις να επικοινωνήσεις μαζί μου!