Perfectionism is self-abuse of the highest order!

Anne Wilson Schaef 

Η τελειομανία είναι ο ανώτερος βαθμός αυτό-κακοποίησης λέει η Anne Schaef και πιστεύω ότι τα λέει όλα. Και δεν μιλάμε βέβαια για την φυσική ανάγκη του ανθρώπου να καλυτερεύει, να εξελίσσεται. Μιλάμε για το συναίσθημα εκείνο που σε παγώνει και σε εμποδίζει να κάνεις οτιδήποτε καινούργιο, γιατί απλά δεν μπορείς να το κάνεις τέλειο.

Δεν έχει σημασία αν αυτό είναι μια καινούργια συνταγή, ένα video, είτε είναι μια επιχείρηση. Το θέμα είναι ότι τις περισσότερες φορές για να μην πω πάντα αυτό που θες να κάνεις, κάπου το έχεις δει να γίνεται, κάποιον έχεις δει να το κάνει.

Και βέβαια αυτό που βλέπεις είναι το πόσο απλά και γρήγορα το κάνει αυτός που σε εμπνέει., σήμερα δε με το Youtube τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα, μια και όλοι ποστάρουν τα πειραγμένα βίντεο τους σε γρήγορη κίνηση που κάνει τα πράγματα να φαίνονται τόοοοσο απλά και τέλεια. Δοκιμάζεις εσύ να το κάνεις και ΜΠΑΜ!!! τίποτα δεν σου θυμίζει τον απλό και γρήγορο τρόπο που είδες εσύ να το κάνει. Προβλήματα, αναποδιές και μικρή πρόοδος σε απογοητεύουν. Και πίστεψε με δεν είσαι μόνο εσύ.

Η τελειομανία βλέπεις δεν είναι μια συμπεριφορά είναι ένας αποπροσανατολιστικός τρόπος να σκέφτεσαι για τον εαυτό σου. Όταν κάνεις κάποιο λάθος συνήθως δεν αισθάνεσαι απογοήτευση για το πώς το έκανες, αλλά για το ποιος είσαι. Νιώθεις δηλαδή ντροπή που δεν τα κατάφερες.

Ζώντας σε μια κοινωνία που όλα φαίνονται εύκολα και γρήγορα το ότι εσύ χρειάζεσαι χρόνο για να μάθεις είναι σχεδόν κατακριτέο. Η έκθεση δεν βοηθάει δε καθόλου. Φτιάχνεις ας πούμε ένα έργο και το ανεβάζεις στα social media όπου ο καθένας μπορεί μέσα από την ανωνυμία του και την βολή του καναπέ του να γράψει ότι του έρθει, ακόμα και αν ο ίδιος δεν έχει πιάσει ποτέ ένα πινέλο, δεν έχει γράψει δυο λέξεις, δεν έχει χορέψει, δεν έχει δημιουργήσει απλά ξέρει να κρίνει. 

Mind the gap 

Υπάρχει ένα υπέροχο κείμενο Ira Glass σχετικά με την παγίδα που μπορεί να πέσουν όσοι κάνουν δημιουργική δουλειά. Με λίγα λόγια λέει ότι αυτό που οδηγεί κάποιον να δημιουργήσει είναι το καλό του γούστο και επειδή έχει αυτό το κριτήριο αναπτυγμένο ξέρει ότι αυτό που δημιουργεί στην αρχή της καριέρας του δεν είναι τέλειο και αντί να συνεχίζει να προσπαθεί μέχρι να αποκτήσει την ικανότητα που χρειάζεται, τα παρατά.

Το να πιστεύεις ότι ο Σαίξπηρ έγραψε αριστούργημα την πρώτη φορά που έπιασε μολύβι στα χέρια του είναι αυτό που δεν θα σε κάνει ποτέ συγγραφέα. 

Υπάρχει τρόπος 

 Μπορείς όμως να το ξεπεράσεις την ανάγκη σου για τελειότητα;

Θα δοκιμάσω να σε οδηγήσω μέσα από μικρά βήματα. Ακολούθησε με.

#1 Μάθε να κάνεις μικρά βήματα και να συνεχίζεις να προχωράς.

Κάθε δρόμος ξεκινάει με το πρώτο βήμα. Όσο μεγάλη και αν είναι η απόσταση, σημασία έχει να περπατάς. Κάθε βήμα σε δυναμώνει και σε κάνει να ξεκαθαρίζεις που ακριβώς θέλεις να πας και πώς να περπατάς καλύτερα. Θυμήσου τον μύθο του Λαγού και της Χελώνας.

Υπάρχει ένας τρόπος να εκπαιδεύεις τον εαυτό σου γενικά και αυτός είναι να χρησιμοποιείς φράσεις σαν mantra. 

Mantra είναι αυτές οι μικρές επαναλαμβανόμενες φράσεις που προγραμματίζουν τον εαυτό σου να θυμάται κάτι αυτόματα. Πως σου κολλά ένα τραγούδι που το έχεις ακούσει εκατοντάδες φορές; Έτσι μπορείς να κάνεις και με φράσεις που να σου έρχονται μετά αυτόματα στο μυαλό σου. Αρχικά τις επαναλαμβάνεις μηχανικά, μετά σου ξεπετάγονται στο μυαλό τη στιγμή που τις χρειάζεσαι.

Και λέγοντας πάμε να σου πω το δικό μου mantra

«Πρόοδος αντί για τελειότητα. Περπάτα!»

Δοκίμασε τώρα να φτιάξεις το δικό σου. Πρέπει να είναι θετικό, μικρό και να σε προτρέπει να συνεχίσεις ότι και αν συμβαίνει.

#2. Μάθε από τα λάθη σου.

Πολλές φορές κάτι που έχεις κάνει και δεν σου αρέσει δεν θέλεις ούτε να το δεις ούτε να το σκεφτείς. Τουλάχιστον αυτό συνέβαινε σε εμένα. Όμως ο μεγαλύτερος δάσκαλος σου είναι αυτό που έκανες «λάθος». Όσο δυσάρεστο και αν είναι το συναίσθημα να βλέπεις ότι κάτι δεν έχει πάει καλά, δες το σαν μάθημα. Πάρε μια απόσταση. Βρες τι σε έκανε να μην τα πας καλά και ξαναπροσπάθησε ξαναδοκίμασε.

Ένα ωραίο και δυνατό mantra «Τα λάθη μου είναι ο δάσκαλος μου!». 

Υιοθέτησε το.

#3. Μη φοβάσαι την κριτική.

Τι λες τώρα; Αδύνατον!!! σε ακούω να φωνάζεις

Έχεις δίκιο και εγώ έκανα 5 λεπτά για να το γράψω .. το έγραφα, το έσβηνα και το ξανάγραφα. Όμως άσε με να σου πω τι εννοώ.

Να συμφωνήσουμε καταρχήν ότι η κριτική που έχει αξία είναι από τους ανθρώπους που έχουν δοκιμάσει και εκείνοι να δημιουργήσουν κάτι. Που ξέρουν πόση δουλειά και πόσο δύσκολο είναι να δημιουργήσεις και να εκτεθείς. Γνωρίζουν τι σημαίνει να παίρνεις ρίσκο. Οι υπόλοιποι είναι απλά επικριτικοί γιατί δεν ξέρουν τι δουλειά χρειάζεται να γίνει. Γιαυτό και απλά τους προσπερνάς. Ναι πιο εύκολα λέγεται από ότι γίνεται όμως υπάρχει συνέχεια.

Είναι απίστευτο αλλά πίστεψε με είναι αληθινό, όσο δυναμώνεις τόσο σταματούν οι «κριτικές». Κανόνας. Την κριτική την φοβάσαι όσο κάνεις και εσύ κριτική στον εαυτό σου. Και τότε οι φωνές είναι πολύ δυνατές. Τις ακούς. Όσο όμως προχωράς χαμηλώνει η ένταση.

Βάλε λοιπόν αυτό ως κριτήριο για την πρόοδο σου. 

Πόσο δυνατά ακούς τις άκυρες κριτικές; Δυνατά; Οκ έχουμε δουλειά ακόμα προχώρα.

#4. Σταμάτα την σύγκριση

Κανείς δεν ξεκίνησε τέλειος. Το ξαναλέω. ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΤΕΛΕΙΟΣ 

Θυμάμαι ότι όταν ξεκίνησα να δουλεύω σαν life coach ο Tony Robbins ήταν ο πρώτος που με ενέπνευσε, μετά ήρθαν και άλλοι με μεγάλη μου αγάπη την Brene Brown, την Byron Kate και την Marie Forleo. Καθένας από αυτούς φτασμένος, με απίστευτα βίντεο, ομιλίες μπροστά σε χιλιάδες κόσμου, βιβλία, συνεντεύξεις κλπ.Που πήγαινα εγώ;

Η πρώτη σκέψη μου; «ΠΟΙΑ είμαι εγώ τώρα για να συγκριθώ με τα θηρία. Τι είναι αυτό το καινούργιο που θα πω και αυτοί δεν το έχουν πει δυνατότερα και καλύτερα;» Έλα μου ντε; Παγωνιά και ακινησία.

Κάποτε έπεσα σε μια συνέντευξη της Kate που έλεγε .. «Προγραμματίζω σεμινάρια και αν γίνουν έγιναν, αν δεν γίνουν δεν πειράζει,πάμε στο επόμενο». Τι λες τώρα; Ακυρώνονται σεμινάρια της Byron Kate; Απίστευτο!! Άρχισα να ψάχνω και είδα πως ξεκίνησαν αυτοί που θαύμαζα (ζήτω στο internet). Όλοι ξεκίνησαν από μικρά βήματα και δεν σταμάτησαν να περπατούν.

Επίσης μια σοφή γυναίκα μου είπε κάποτε: «Ακόμα και αν λες το ίδιο πράγμα με κάποιον άλλον, έχεις τον δικό σου τρόπο να το κάνεις και αυτό μπορεί να επηρεάσει κάποιον απλά γιατί του ταιριάζει. Αλλιώς θα υπήρχε μόνο ένα ιταλικό εστιατόριο στην πόλη. Προχώρα.»

Σταμάτα λοιπόν την σύγκριση και βρες το δικό σου δρόμο και τον δικό σου τρόπο να δώσεις στον κόσμο το δώρο που μόνο εσύ έχεις. Μάθε από τους άλλους, αλλά μην σταματάς από το φόβο της σύγκρισης.

#5. Μείνε αληθινή.

Για κανένα λόγο μην προσπαθήσεις να αντιγράψεις κάποιον. Δες μάθε ρώτα αλλά φρόντισε να βρεις τον δικό σου μοναδικό τρόπο να κάνεις ότι κάνεις. Όσο τέλειο και αν είναι το κέικ της μαμάς σου φτιάξε το δικό σου κέικ και αυτό ισχύει για όλα. Έχεις ένα μοναδικό δώρο να φέρεις στη ζωή και αυτό είσαι μόνο εσύ που μπορείς να το κάνεις. 

Να θυμάσαι δεν είσαι μόνη! 

Αν χρειάζεσαι ένα μικρό «σπρώξιμο» για να προχωρήσεις στο δρόμο που ονειρεύεσαι, είμαι εδώ να βοηθήσω. Μην διστάσεις να επικοινωνήσεις.

Αν έχεις ένα δικό σου τρόπο να ξεπερνάς το φόβο του δεν είμαι αρκετή θα χαρώ να τον ακούσω και θα βοηθήσει και άλλους πες μας την ιστορία σου στα σχόλια.

Αν σου άρεσε αυτό το άρθρο και νομίζεις ότι μπορεί να βοηθήσει και άλλους μοιράσου το με τους φίλους σου. Αν θες να παίρνεις νέα μου κάνε like στη σελίδα μου και γράψου στην mail list και θα λαμβάνεις στο mail σου τα άρθρα του blog μου και τα σεμινάρια που ετοιμάζω.

Και βέβαια αν θέλεις να με ακούσεις έλα την Κυριακή στις 11.00 στο live στη σελίδα του New Path by Kalli στο Facebook που θα μιλήσουμε για το θέμα αυτό. Σε περιμένω.​

Η ζωή είναι υπέροχη και αξίζει να την ζεις με όλη σου την ψυχή.

by Author